LIEFDE BLIJFT BESTAAN

Soms wil ik een Urker zijn die haar taal kan spreken. Of een gedachtenlezer, kluwenontrafelaar. Gewoon een deel van haar bestaan, een plekje in haar zachte omahart.

Oma. Hoe meer ik haar verlies hoe meer ik van haar houden ga. Ze heeft al jaren dementie. Ik was nog een klein meisje toen ze op een gesloten afdeling kwam te wonen. Soms zou ik een kijkje willen nemen in haar hoofd, willen weten hoe het daar er uit ziet. Hoe kan het dat ze geen woorden meer kan maken, dat ze een pop aanziet als haar eigen zoon? Ik weet het niet.

Ze verliest mij ook. Ik, als jongste kleindochter, ben misschien wel als eerst uit haar herinneringen gegaan. Toch voelt ze ergens dat ik bij haar hoor. Want ze strekt nog steeds haar handen naar me uit, ze kust mijn wangen zacht. En elke keer als ik bij haar ben, weet ik weer waarom ze nog zo waardevol, onmisbaar is. Ze leert ons iets. Ze leert ons dat alles zal vergaan. Alles, behalve liefde.

Want liefde blijft bestaan.

1 Korinthe 13.