GA TERUG NAAR JE EIGEN LAND

In je ogen
Lees ik de lelijkheid
Van je verleden
Lees ik de angst
Voor wat er komen gaat
Vandaag kwam er een brief
Daarin stond zoiets als:

Pak je tas
Pak je leven
Ga maar weer terug
Terug naar je eigen land
Naar de bommen
Naar de doden
Naar je kapotgeschoten huis
Vergeet de reis
Die je moest afleggen
Over de zee
Vergeet de nieuwe taal
Die je geleerd hebt
Vergeet je nieuwe vriendjes
Hier is een ticket terug
Je zegt dat je niet wil
Ik spreid mijn armen
Kom maar meisje
Kom nog maar even hier
Kom
Met je zorgen
Je verdriet
En je verwarring
Hier
Een beetje warmte
Een beetje liefde

Je moet gaan
Ik zwaai
Ik zal je niet vergeten
--------------------------
Misschien sluit ik vluchtelingenkinderen te snel in mijn hart. Misschien vind ik het daarom moeilijk om steeds afscheid van ze te nemen. De ene week komen ze naar onze club, de volgende week moeten ze soms al weer weg. Verder, naar een ander azc. Of terug, naar het land waar ze vandaan komen. Ik kan maar weinig voor ze doen. Ik kan alleen mijn hart, mijn armen voor ze openen. Ze dicht tegen me aandrukken. En fluisteren dat ze geliefd zijn. Vooral door de Ene, door hun Vader.