Afscheidspost

Zo, dat was me het jaar wel. Een jaar vol rouw(processen), gemis, tranen. En ook een jaar waarin ik ontdekte hoe sterk ik eigenlijk ben.

Ik stop met schrijven op deze blog. Niet dat de rouw over is. Alsof ik alles verwerkt heb nu ik over mijn moeder kan praten zonder snik in mijn stem. Maar ik vind het na precies één jaar schrijven een mooi moment om mijn pen neer te leggen. De laatste maanden is iets in mij gekomen dat verlangt naar meer onzichtbaarheid. Ik voel minder urgentie om te bloggen.

Bedankt dat jij mijn rouwblog volgde. Dat je luisterde als ik mijn hart uitstortte. Dat je door de maanden heen steeds een stukje las. Ik hoop dat ik een eerlijke kant van mijn leven in rouw heb geschept. Nee, eerlijk is niet altijd mooi. Rouw is rauw. En toch bleef jij hier rondhangen.

Misschien kom ik ooit terug. Hier, of ergens anders. Misschien neem ik je ooit weer mee naar een stukje van mijn (dode-moeder-)universum. Maar voor nu lieve volgers: bedankt dat jullie een jaar met mij opliepen! En veel liefs!

PS. De blogs blijven gewoon online staan. Dus mocht je iemand zijn of iemand kennen die rouwt. Iemand die behoefte heeft aan herkenning. Iemand die zich door de rouw heen struggelt. Nog steeds welkom! 

"Leef met volle teugen

Durf te leven met de dag

Glimlach elke morgen

Er is iets moois dat op je wacht

Geniet van je dagen

Verlies je in de tijd

Je wordt steeds gedragen

Tot in alle eeuwigheid"

~ Elbert Smelt & Kinga Ban ~