ANTI-ABORTUS

Ik klop niet
Volgens jou
En dus besta ik niet.
Ik verroer me
Voel je me niet?
Ik leef!
Ik kleef aan je vast
Maar voor jou
ben ik een last
Je wilt me laten gaan
Je hoeft me niet
Dat weet ik wel
Dat voel ik aan
Maar hier, bij jou
Hier ben ik thuis
Ik wou
Dat ik je zien mocht
Wie ben je toch?
Ik vecht, ik schop:
Geef me niet op, geef me niet op
Ik snap misschien half niet
In welke narigheid jij bent belandt
Maar geef me toch een kans
Draag me nog heel even
Zwijg tegen me
Zoals de stenen
Of schreeuw; maar laat me leven
----
Nooit zal ik Joep vergeten. Joep zat bij me in de klas. Grote, bruine ogen had hij. Hij was een zogenoemde abortus-overlevende. Zijn moeder had twee keer geprobeerd om hem weg te laten halen. Tevergeefs.

Ik zag Joep strijden om een plekje in de groep. Hij was steeds weer bezig met zichzelf te bewijzen. Soms dacht ik dat ik begreep waar die vechtdrang vandaan kwam. Al in de moederschoot leerde hij vechten voor zichzelf omdat er niet voor hem gevochten werd.

Ik keek vaak naar Joep en huilde dan stilletjes. Zo'n lieve, prachtige, talentvolle jongen. Waarom was hij niet welkom geweest? Waarom wilde zijn moeder niet dat hij het levenslicht zou zien? O ja, ik weet het, er zijn complexe situaties. Maar elk kind verdient een leven, zoals Joep heeft gekregen.

Helaas worden er elk jaar zo'n 30.000 abortussen gepleegd. Ongeboren kinderen die geen stem krijgen om te zeggen wat ze zouden willen zeggen. Morgen is het een belangrijke dag. Dan wordt er in de Tweede Kamer gestemd of de bedenktijd bij abortus afgeschaft zal worden of niet.

Wat als Joep morgen zou mogen spreken in de Tweede Kamer? Zou hij dan vertellen hoe dankbaar hij is om te leven? En wat als al die ongeboren vruchtjes een stem zouden krijgen? Ze zouden vertellen van hun verlangen om te ademen en te lachen en te bestaan.

Maar morgen zwijgen ze, zij allemaal. En ik kan alleen maar wat woorden schrijven en stamelen: Heer, ontferm U over hen. Kyrie Eleison.