EEN DIEPZINNIGE BLOG

Een opleiding vormt je. Maakt van jou een mens. Een bepaald soort mens. Ik merkte het pas toen ik bijbelverhalen voor de camera ging vertellen. Ik dacht dat ik het kon. Ik vertel graag verhalen. Het was ooit mijn droom om presentator te worden.

En wat was het leuk. Ergens kriebelt het nog steeds als ik voor zo'n camera zit. Maar het voelde ook vreemd. Ik wist niet dat ik zo gehecht was aan kinderpubliek. Ik wist niet hoe afleidend een cameraman is die onder je verhaal ja en nee schudt en gebaren maakt die je niet begrijpt.

Opeens snapte ik het. Een keuze is bepalend voor je toekomst. Had ik voor journalistiek gekozen, dan was ik thuis geweest in deze wereld van deadlines en cameramangebaren. Als pabostudent ben ik me thuis gaan voelen tussen snuitende snottebellen en kleffe kinderhandjes. Dat is niet erg. Maar toen ik vorig jaar een studiekeuze maken moest, had ik er niet bij stil gestaan. Dat een keuze te maken heeft met de vraag: wie wil jij zijn?

Die vraag werd ook een keer aan mij gesteld op de middelbare school. We kregen één of andere cursus over jezelf leren kennen. Ik weet nog hoe vaag ik het vond. "Begin met het eind in zicht", zei de leraar. "Stel, je komt op je eigen begrafenis. Hoe zou je dan herinnerd willen worden?"

Ik trok een gek gezicht naar mijn vriendin. 'Wat is dit nou weer voor vreemds?' dacht ik. Nu begrijp ik deze leraar misschien beter. Met jouw eind(doel) beginnen is zo gek nog niet. Want kies je vandaag voor iets, dan vormt dat jou in de toekomst en zorgt het ervoor dat je een bepaald soort mens wordt; een keurige kantoorvrouw, een warme huismoeder, vriendelijke verpleegkundige of een heel gewone juf.

Dus ik begon vanmorgen voor de afwisseling eens na te denken over mijn begrafenis.