Bij mama's graf

Vanavond was ik er voor het eerst weer. Met Gertine. Bij mama's graf. We namen een bos bloemen mee - gewoon een bosje uit de Jumbo- en wat ordinaire steentjes uit de achtertuin om letters mee te vormen. Wat kan ons het schelen; alles beter dan een kale hoop zand. Op de begraafplaats is het rustig. O ja, denk ik. De rust. O ja, het monument voor de corona slachtoffers bij de ingang. O ja, dat zithoekje. O ja, het kabbelen van het water uit de fontein. O ja, zo liepen we. Zo lang liepen we over de begraafplaats. O ja, Lub Post. Die naam passeerden we ook toen we hier liepen achter de baar. En dan ineens: hier is het. Dit is de plek waar we mama hebben achtergelaten. Ik herinner me nog de bult zand die er lag. Gek dat ik nu pas besef dat al dat zand bedoeld was voor het graf. Mijn zus en ik halen een vaas en een hark op. Mag je eigenlijk op een zandgraf staan? Nou ja, het zal toch moeten. Bijna moet ik huilen. Want hier ligt ze. Nog best goed in tact, denk ik. Hoop ik. Haar lichaam ligt hier onder ons en ik huiver nog bij de herinnering aan de diepte van het graf. Zo diep, dat Obed zich afvroeg hoe oma eruit zou moeten klimmen als Jezus haar weer wakker maken zou. Hij bedacht zelf een oplossing: dat we maar een touw daar in het graf neer moesten leggen. Nu weet ik het weer. Ik weet weer hoe hard ik snikte en snotterde in Bertrans overhemd. Terwijl de rest al wegging - maar ik kon niet weg. Terwijl de ambtenaar van de gemeente eerbiedig op een afstand stond, zijn hoofd fier in de zon - maar ik kon de zon op dat moment niet verdragen. Ik huilde aan de rand van het graf, zoals ik die dag nog niet eerder had gehuild. Mama hier achterlaten? Ik kon het niet. Het voelde alsof ik haar in de steek liet. Misschien dat er toen iets in mij gestorven is. Nu ik er weer ben, herinner ik me het allemaal weer. Mama in haar mooie jurk en mama's krullen en mama's hele lichaam waarin ik negen maanden heb gewoond. Maar de herinneringen komen vluchtig, ik knipper ze één voor één weg totdat het graf mooi is geharkt en de bloemen in de vaas staan en de tekst goed ligt. Terwijl het al begint te schemeren, kijken mijn zus en ik vanaf een afstand naar het resultaat. Het is duidelijk te lezen, voor eenieder die hier langs zal lopen. Letters van stenen. "We love mama". Want dat doen we. Dat doen we nog steeds.