Bijpraten met mama

Ik had het haar zo graag willen vertellen. Dat ik mijn tentamen heb gehaald. Hak over de sloot. "Ge-fe-li-ci-teerd", zou mama zeggen, "de vlag mag uit!" En dat er in Utrecht geverfd werd en dat de KPN man het wifi-probleem daar nog steeds niet op kon lossen. Over de gezinsuitbreiding bij Bertran: twee biggen en twee kalfjes. En dat ik die kalfjes te drinken gaf - melk uit een emmer. Hoe ze toen aan mijn arm gingen sabbelen. En daarna had ik mama gevraagd of háár geitjes dat vroeger ook deden: sabbelen aan haar arm. Ik had haar willen vertellen dat Bertran en ik een jaar geleden onze eerste date hadden - weet u nog mam, heb ik u daar toen eigenlijk uitgebreid over verteld of hield ik alles geheim? Ik had haar willen vertellen van het eten wat tante Ina maakte en dat ik verder oefen met Spaans en dat ik mijn fiets op het station heb laten staan omdat het regende. Ik had haar gewoon zo graag al die dingen verteld - de bijzondere dingen en de gewone. In de tussentijd is er al van alles gebeurd wat mama niet meer weet. Soms kijk ik naar mama's foto en probeer ik me voor te stellen hoe ze weer tot leven komt. Hoe ze weer knippert met haar ogen, met haar handen mijn schouders losmasseert, hoe ze boterkoek bakt terwijl ik mijn verhaal doe. En als de boterkoek gebakken is en ze eindelijk over alles is bijgepraat, zou ze een extra groot stuk afsnijden. Voor haarzelf en ook voor mij. En stel dat ik dan zeggen zou: "Ik heb niet zo veel trek", dan zou ze haar hoofd schudden. Naar me kijken zou ze en ik weet dat zij doorheeft dat ik geen trek heb vanwege het verdriet maar ze zal niet vragen naar het grote gat. "Corlientje toch, je moet wel goed eten he", zou ze enkel antwoorden. En dan zou ze vervolgens zelf zó heerlijk smikkelen van de boterkoek dat ik, bij die aanblik, toch trek krijg en genietend het afgesneden stuk opeet. Daarna zou mama weer weglopen, ze zou zich nog één keer omdraaien, zwaaien, nog snel een kam door haar krullen en dan zou ze weer naar de hemel gaan. Maar dan was dat oké. Dan was ze tenminste toch even teruggeweest.