BLAUW OOG

"Heb jij Abby gezien?" De juf kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. Het is vrijdagochtend. Alle kleuters zitten netjes in de kring, behalve Abby. Misschien is hij ziek, opper ik. Of hij heeft geen zin om naar school te komen. Na een half uur komt hij toch de klas binnen. Samen met zijn vader. Vreemd, ik heb Abby's vader nog nooit op school gezien. Ze lopen naar de juf.

"Hij heeft een blauw oog", zegt de vader.

"Ja, ik zie het. Hoe komt dat?"

"Hij speelde gisteren in de huishoek en toen heeft een kind hem geslagen."

De juf fronst haar wenkbrauwen. Ik doe hetzelfde. Spelen in de huishoek? Dat klopt niet. Gisteren werkte Abby aan zijn rekendoel. De juf wendt zich tot Abby. "Is dat zo, Abby? Waarom ben je toen niet naar me toegekomen?" Abby haalt zijn schouders op en loopt snel naar zijn stoel, die naast de mijne staat. Zijn vader druipt af. Ik buig me naar Stef toe. "Wat naar voor je, Stef. Dat moet vast pijn doen." Stef staart naar de grond.

Ergens vertrouw ik het niet helemaal. Ik moet denken aan één van de eerste gesprekken met de juf van deze groep. Ze had vertelt over Abby's lastige thuissituatie. Ik krijg een naar gevoel van binnen. Wat als dat blauwe oog helemaal niet door een botsing is gekomen? Veel tijd om er verder over na te denken heb ik niet. Het werk wacht. We gaan een knutselwerkje maken. Bovendien: wat heb je aan vermoedens? Je kan niet zomaar conclusies trekken.

Later op de dag roept de juf mij. "Heb jij Abby gezien?" Ik kijk rond. Abby is weer spoorloos. "Misschien zit hij gewoon op de wc?" Op de gang blijf ik roerloos staan. Ik zie Abby in de wc voor de spiegel staan. Eén hand drukt hij tegen zijn oog. Hij huilt. Maar zodra hij mij ziet, vermant hij zich. Hij glipt langs mij heen de klas in. Er rolt nog een traan over zijn wang. Ik voel me eventjes heel machteloos.