BRUILOFT

In de huishoek is een bruiloft aan de gang.
Gewoon zo'n ouderwetse weet je wel.
Zonder afstand.
Met héél véél gasten
Ik ben ook welkom
De ceremonimeester staat me al op te wachten
"Wie trouwt vandaag?"
Vraag ik nieuwsgierig
Een guitige grijns
"De bruidegom natuurlijk.
"Met de... uhhh... bruidegommin."
Aha.
Hij laat me binnen
Ik hoef niet te feliciteren.
Ze zitten net aan de maaltijd, vandaar
Ook ik laat me héérlijk eten serveren:
IJsjes.
Taartjes.
Banaantjes.
Mmm.
Opeens: twee zweethandjes op mijn wangen.
Ik draai mijn hoofd opzij.
Daar staat Pien.
Een mede-bruiloftsgast.
Stralende oogjes.
"Ik ben óók geliefd."
"Echt waar?"
Ze knikt blozend.
Maakt een tuitje van haar handen.
Fluistert verder in mijn oor.
"Op Thomas!"
"Ooh. En weet hij dat al?"
Grote ogen.
Zo van: wát een rare vraag!
Natúúrlijk niet.
Dát zeg je niet.
"Is het een geheimpje?"
Ze schudt van nee.
Haar gezicht in een ernstige plooi.
"Wat dan?"
Ze zucht.
Een diepe dramatische zucht is het.
"Ik weet het niet juf."
Dan, met haar piepstemmetje:
"Het is een mysterie.
Een gróót mysterie."
Ik schiet in de lach.
En dan knuffel ik haar.
Zomaar.
niet-coronaproof.
Ach.
Op zo'n ouderwets trouwfeest
Mag je voor even
Die 1.5 meter wel vergeten
Toch?
En o ja
Daarna
doen we net alsof het heel laat wordt.
En we houden ons niet aan de avondklok.
Dus we feesten tot
Wel midden in de nacht.
En niemand draagt een mondkap.
Lekker lekker puh.