Check!

Ik heb mijn kamer opgeruimd. Check. Ik heb mijn post uitgezocht. Check. Ik heb mijn grote reis geboekt. Check. En sinds vorige week heb ik mijn studie weer opgepakt. Grote check.

Het gaat deze week dus best wel goed!

Want dat ik dingen van mijn to-do list af kan strepen is bij mij altijd een goed signaal. Het betekent bijvoorbeeld dat ik me kan focussen (check!).

Maar kleine disclaimer blijft dat ik voorzichtig moet zijn met denken dat het 100% goed gaat - morgen kan ik weer terug bij af zijn natuurlijk.

Soms wou ik dat rouw ook zo'n ding was dat je van je to-do list kan afstrepen. Maar da was nie. Rouw is een constant proces. Ik ben er elk uur eigenlijk (onbewust) mee bezig. Op de slechte dagen, maar evengoed op de goede dagen. Dus ook deze week was ik er veel mee bezig. Ik werd niet per se omvergeblazen door verdriet. Ging qua emotie ook niet van hot naar her. Maar ik had wel een paar inzichtjes deze week.

Ik zag ineens heel veel rouwprocesjes in mijn leven. Het verlies van mijn moeder heeft andere verliezen met zich meegebracht. Dat besefte ik. Ik verloor onze oude gezinspatronen. Toekomstdromen waarin ik mijn moeder zag, moest ik loslaten. Mijn oude rol in het gezin is weg, ik heb een andere rol gekregen. Iedereen heeft een andere rol gekregen. Sommige vriendschappen zijn nu minder hecht doordat ik niet met iedereen praat over dit toch wel grote issue in mijn leven. Ik ben mijn relatie verloren. Etcetera. Rouwprocesjes aan de lopende band.

Daarnaast viel het me op dat rouw veel onzichtbare smurrie naar de oppervlakte brengt. Mijn "dark side " kon ik de afgelopen maanden niet meer goed verstoppen. Tja, als je onder hoogspanning leeft, word je niet per se een leuk persoon (Hallo korte lont!). Ook ontwikkelpunten komen aan het licht. Mijn vader zei de afgelopen maanden steeds:  "Nu mogen jullie een keer voor jezelf kiezen, anders loop je jezelf voorbij. " Maar ik kom er achter dat ik dat best wel moeilijk vind. Ik gedraag me snel te lievig ofzo. Dus: werk aan de winkel! 

En, onderlinge verschillen worden benadrukt. Dat is soms best ingewikkeld, vind ik. Ik vind het knap als gezinnen hechter worden na verlies, maar ik vraag me af hoe vaak dat voorkomt. Iedereen heeft een andere verwerkingsmanier. De één wil praten, de ander trekt zich terug of probeert uit het hele gebeuren positieve lessen te trekken. De één begraaft zijn verdriet in heel hard leven en de ander begraaft zichzelf in het verdriet. Ga er maar aanstaan.

Nou, genoeg werk in uitvoering dus. Het heet niet voor niets verWERKEN. Het kost tijd. Maar ik denk niet dat ik rouwen ooit van mijn to-do list af kan strepen. Zo van: check. Ook weer gedaan. Hoe graag ik het zou willen.  Gelukkig zijn er genoeg dingen die wel van mijn to-do list afgestreept kunnen worden. Zoals het schrijven van deze blog. Check!