De eerste zes weken

De eerste zes weken zijn voorbij. De afgelopen weken waren weken van:

• bijna alleen maar donkere was aan de waslijn hangen

• ontdekken waar je water haalt op de begraafplaats

• huilen of somber worden om de kleinste dingen zoals: een kraai die zomaar op het graf staat (ga weg!), de bladblazer van de buurman 's morgens vroeg (lijkt op het geluid van de koeling onder kist), een collega die vertelt dat haar schoonzus van 64 nog vrolijk voor de klas staat (leuk voor haar), de eerste keer dat er geen kaartjes meer in de brievenbus lagen (oké de rouwperiode is dan nu officieel voorbij ofzo?), een oplichter die via mijn moeders whatsapp een berichtje stuurt: 'Hai mam, ik heb een nieuw nummer' (Uhh betrapt) , en zo kan ik nog wel even doorgaan.

• ervaren dat ik sterker ben dan ik had gedacht

• dagen die slecht beginnen en toch goed eindigen

• dagen die goed beginnen maar slecht eindigen omdat ik op raak

• begrijpen waarom mijn moeder zo graag lesgaf aan groep 3 en 4 (het is inderdaad een geweldige leeftijd, mam!)
  

• geen woorden meer vinden om anderen uit te leggen wat ik vanbinnen voel

• mij ergeren aan mensen die alleen maar kijken naar hun moeders negatieve trekjes. (Wees blij dat je tenminste nog een moeder hebt)
  

• het vreselijk vinden dat mama's lichaam in de koude, diepe grond ligt

• de eerste maand in mijn leven waarin ik de verbinding met God niet meer "voel" (voelen is relatief, ik weet het. Maar toch)
  

• stilte. O die akelige stilte.