De rouwclub #1

Het is vaker gebeurd. Er stierven vaker moeders van studenten en dus ben ik niet alleen (al lijkt dat soms wel zo omdat ik simpelweg (bijna) geen lotgenoten ken). Ik vind het dus heerlijk om boeken te lezen van meiden die ook ergens rond hun twintigste een ouder verloren. Het helpt me. Want: mooie woorden lezen is fijn. Mooie herkenbare woorden lezen is nog fijner. En mooie herkenbare hoopvolle woorden lezen is het allerfijnst. Dus hier op de blog zal ik ook soms wat boekstukjes delen onder de titel 'de rouwclub'. Boekstukjes waar ik mezelf in herken.

De mensen

Ze zeggen:

Het verdriet

Dat moet eruit

Maar mensen weten niets

Verdriet woont in je huid

Zodat je het nog voelt als je je oren dichtstopt

En je ogen sluit

Uit: Mintijteer - Esther Maria Magnis

"Het verdriet knuppelde ons als kinderen naar elkaar toe. En dan huilden we nog niet eens vaak, maar je merkt het toch of iemand vecht en van binnen voortdurend aan het schreien is. (...) Uit bed komen werd moeilijk, een film kijken werd moeilijk. Vrienden zag ik in die tijd al bijna helemaal niet meer. Dat ging niet. We hadden geen gezamenlijke onderwerpen meer, en ik kwam de deur niet meer uit. Vaak zeiden vrouwen: je moeder en jij, jullie moeten het niet verdringen, het verdriet moet eruit, en dan dacht ik, zo iemand weet niet waar hij het over heeft. Welk verdriet? Papa was pas een paar weken dood. Ik miste hem nog niet. Welk verdriet? Je had eerst alleen nog maar de dood. En die doet nog niet meteen pijn. Die is alleen maar zeer streng. Die neemt de laag weg waarop iets vast kon blijven zitten. (...) Ik wist voor die tijd niet wat voor kracht ontzetting heeft. Wat voor kracht de dood heeft. Zo sterk tegen het leven. Zo dat je hand tussendoor naar je bovenlip gaat, omdat je denkt dat die ingeslapen is. 'Numb', het Engelse woord voor verdoofd. Goed woord. Omdat het zo hulpeloos klinkt, als een spraakpoging, het mummelen van kleine kinderen, dat past heel goed als je mensen wilt beschrijven die zeer geschokt zijn. Die niet meer functioneren. Zulke mensen worden onaangename waarnemers van de wereld. Verdiepen zich in de verkeerde dingen, verliezen snel de aandacht, blijven met hun blik bij onbelangrijke details hangen, als kleine kinderen die zich verwonderen over passerende auto's. Dat is onaangenaam voor de omgeving. En daarom bleven Mama en ik thuis. Ieder voor zich. En als we naar bed gingen, als ik welterusten zei, dan hadden we geen dag voltooid. Er was slechts voor vandaag iets voorbij dat morgen weer net zo zou beginnen en door zou gaan."