Welkom

Ik dacht echt dat ik zou instorten. Ik dacht dat ik door mijn benen zou zakken op het moment dat mijn moeder sterven zou. Dat ik de hele buurt bij elkaar zou schreeuwen. De huid van mijn gezicht zou trekken. Zoiets. Maar niets van dat alles gebeurde. Toen mijn moeder stierf, nu elf dagen geleden, viel ik stil. Ik zat op de rand van het bed en staarde in mama's ogen - alsof ik zocht naar het laatste sprankje leven dat daar drie seconden eerder nog brandde. "Dag Geurie, dag meisje", zei mijn vader en ik staarde maar. Ho ho, wacht even! Mama leeft nog, dacht ik. Ze moet alleen weer even uitademen. Maar straks zal ze dat doen. Dan zal ze haar ogen weer openen en geruststellend naar mij glimlachen. Dan zal ze mijn hand vastpakken en me tegen haar aandrukken. "Ach, was je zo geschrokken?" zal ze zeggen. Toe dan mam, toe dan. Blaas. Maar mama blies niets. Alles om mij heen huilde, schreeuwde, brak. Behalve ik. Ik viel stil. Wat viel er nog te zeggen? Elf dagen geleden gebeurde dat - en het lijkt alsof ik in de tussentijd elf jaar ouder ben geworden. Maar hee, ik sta er nog. Ik kan nog lachen om de reels op instagram. Ik weet nog hoe de wasmachine werkt en ik ben nog even fanatiek bij een tafeltennistoernooi als twee maanden terug. Toch is er iets in mij veranderd. Verwoorden kan ik dat niet. Erover schrijven misschien wel. Dus, kom je mee? Zet de wereld om je heen even stil. Stil alle geluiden en gedachten en het gedraaf. Dan kan ik je elke dag een stukje rondleiden, uitleggen, bijpraten. Het is hier niet eng, geloof me maar. Het is hier alleen… anders. Welkom in het dode-moeder-leven.