Een cadeau van mama

In mijn handen houd ik iets heiligs: mijn bevallingsverhaal. "Corline, ik heb iets voor je", zegt mijn vader vanmorgen. Hij komt aanzetten met een zwart schrijfschriftje. "Gevonden tussen mama's spullen." Nieuwsgierig sla ik het schriftje open. En daar: mijn bevallingsverhaal. Het begin van mijn leven. De laatste uren in mama's buik en mijn eerste uren in deze wereld op papier. Ik begin te huilen. Niet het soort huilen wat je uitput of waardoor je van streek raakt, maar het huilen omdat het voelt alsof iemand de juiste snaar raakt. Zachtjes rollen de tranen over mijn wangen. Terwijl ik het verhaal lees, zie ik alles voor mijn ogen gebeuren. Het is mooi, het is echt mooi. En het voelt speciaal dat mama dit heeft opgeschreven. Misschien heeft ze het ergens aan haar water gevoeld. Dat ik een kind van woorden worden zou, iemand die veel waarde hecht aan verhalen en briefjes en persoonlijk opgeschreven zinnen. Een kind van woorden dat haar moeder jong verliezen zou. Ja, misschien heeft ze het ergens gevoeld. Misschien dat ze het daarom op heeft geschreven. Naar mijn weten heeft ze het bij de andere bevallingen niet gedaan. Terwijl ik mijn eigen geboorteverhaal lees, besef ik dat ik het verhaal eigenlijk helemaal niet kende. Wel ongeveer, maar ik wist niet alles. Nu kan ik nooit meer aan mama vragen hoe haar bevallingen gingen, maar gelukkig ligt het antwoord hier. In mijn handen. Opgetekend door mijn moeder zelf. Echt, er was geen groter cadeau dat mama aan mij geven kon.