Het is weer augustus

Het is weer augustus-

De maand waarin je voor het laatst bij ons aan tafel zat,

voor het laatst de kranten sorteerde,

voor het laatst de steeg doorliep.

De maand waarin ik je de laatste vragen stelde,

waarin ik voor het laatst door je krullen woelde,

je hand vasthield,

voor het laatst je ingevallen wangen kuste.

Toen ik voor het laatst je broze nek boven een spuugbak zag hangen,

voor het laatst zag hoe je trillend boven de rollator hing,

toen ik voor het laatst zo hard wilde schreeuwen dat de hemel mij misschien zou horen

omdat ik het niet langer aan kon horen dat je leed,

niet langer aan kon zien dat het licht uit je ogen sijpelde

en dat het mistig werd in je hoofd.

Augustus - de maand waarin je de hemel binnendanste op dezelfde dag waarop er zo'n groot gat in mijn hart kwam dat het voelde alsof ik niet alleen jou maar ook mijzelf verloor.

Het is de maand waarin ik je dode ogen voor het laatst sloot en je dode armen voorzichtig waste.

Toen ik de stuiptrekkingen rond je mond zag,

het laatste wat bewoog van jou,

en in een fractie van een seconde dacht ik dat je weer zou ademhalen,

dat je weer levend werd.

En ergens gebeurde dat ook, 

maar wel aan de Andere Kant.

De maand waarin je voor het laatst die verdraaide medicijnen door je keel moest zien te krijgen,

en de maand waarin wij jou voor het laatst 'optutten',

en bovenal de maand waarin je me voor de laatste keer toefluisterde:  "Ik ook van jou. "

Iets in mij is blijven steken in augustus vorig jaar.

Iets in mij is die maand met je meegestorven en ik sterf elke dag opnieuw van verlangen naar jou.

Ik moest doorgaan en ik vier het leven weer -

maar mam, ik mis je zo vreselijk.

Ik mis je nog elke minuut van de dag.

Soms schrijf ik daarover, meestal zwijg ik erover.

Als je eens wist hoeveel ik aan je denk.

Hoeveel ik van je hou.

Hoe erg ik uitzie naar de dag waarop we eindelijk weer samen zullen zijn.