Ergernis

Er is een nieuwe emotie in mij ontwaakt: ergernis. Ergernis die me soms bekruipt als een zwartharige spin en die me in de weg zit tot kriebels toe. Ergernis omdat ik me soms ouder voel dan mijn leeftijdsgenoten zonder dat ik daarvoor gekozen heb. Ergernis omdat ik toch ook jonger blijk te zijn dan ik had gehoopt. Dat merk ik aan mijn soms kinderachtige gedrag. Alsof ik weer de puber ben van vijf jaar terug. Dat gedrag popt bijvoorbeeld op als anderen mij in een liefdevolle poging proberen te beschermen terwijl ik het zelf wil doen. Kan het best zelf. Ben geen kleuter meer. En dus bijt ik van me af en dat ketst dan weer tegen gevoelige harten. Wil ik helemaal niet. Ergernis als er mensen op visite komen en ik zie hun ogen keurend kijken. Alsof mijn vader wordt gekeurd, mijn broer en ik. Alsof ze keuren hoe we het huishouden doen. Of het nog gaat. Ja hoor, het gaat best. Zorg jij maar voor je eigen huis alsjeblieft. Wij zorgen voor de onze. Nee, niet meer zoals mama deed. Maar kijk. De bloemen krijgen nog water. De vloer wordt nog gestofzuigd. De vaatwasser draait. De wasmand wordt geleegd. En elke morgen trekken we hier onze sokken aan, elke dood-stille morgen. Ergernis als visite zomaar op mama's stoel gaat zitten. Hallo, het is nog steeds háár stoel. Ergernis als mensen van 40, 50 jaar hun situatie proberen te vergelijken met die van mij. Leuk geprobeerd, maar het is niet te vergelijken. Ergernis als de familie over de vloer komt en ze willen praten over rouw, net nu ik me eens een dag helemaal oké voel. Die nieuwe emotie overvalt me, en zorgt ervoor dat ik zeg maar.... geen leuker mens word. Dat is ook een eerlijke kant van rouw: je word er geen leuker mens door.