FLUTREKENJUF

Jenoah huilt in mijn les en op dat moment weet ik het heel precies: ik ben geen juf; ik wil het ook niet worden.
Ik geef rekenen en ik heb de groep van Jenoah aan het werk gezet. Met de zwakke rekenaars doe ik nog een paar sommen samen. Jenoah zit al een tijdje met zijn vinger in de lucht. Ik schud nee naar hem, ik zit in het heetst van de strijd met mijn instructie.
Jenoah huilt, zie ik opeens.
Ik geef hem nu wel snel de beurt. Hij barst in tranen uit. 'Ik... ik snap de som nog niet, juf. En... en ik mag niet meekijken van u.'
Oeps. Dat heb ik gezegd ja. Ik heb gezegd: ga zelf maar aan het werk, je moet het zelf doen. Omdat ik geloofde dat zijn groep dat wel aankon.
Ik loop meteen met grote stappen naar Jenoah toe en zeg dat hij natuurlijk wél mag meekijken met mij, en dat we gewoon nog een paar sommen samen doen. Net zo lang tot hij het snapt.
Hij droogt zijn tranen af en bedaart wat. Ik baal enorm. Ik vind het al een kriem om rekenen te geven, en nu gebeurt dit.
'Zie je wel', fluistert een stem in mijn hoofd. 'Je bent nog lang geen goede juf. Vind je dit nou echt leuk, lesgeven?'
Ik haat die stem. Ik hoor hem vaak. Lesgeven is niet zo makkelijk als ik dacht. Het is uitleggen. Iedereen erbij betrekken. Overzicht houden. Abakadabra omzetten in jip en janneke taal. Opvoeden. Een kind naar een hoger niveau tillen. Dat vooral. En juist die jas past me nog niet goed.
Liever ben ik er gewoon voor een kind. Kom ik op voor kinderen zonder stem. Leer ik hen levenslessen. Zing ik met ze en vertel ik verhalen. Liever maak ik mooie, onvergetelijke momenten met de klas. Ik wil kinderen later stralen. Niet laten huilen.
Ik sla een arm om Jenoah heen en zeg dat het me spijt. Dat ik het soms niet goed doe. Dat ik het soms helemaal niet kan, juf zijn.
Hij glimlacht naar me en fluistert terug dat het niet uitmaakt. Dat ik niet moet opgeven, omdat hij dat ook niet doet met rekenen.
En dat het allemaal vast goed komt, met hemzelf en zeker ook met mij.