HET OLIFANTENMEISJE

Ze woont in het noorden en bidt voor vier olifanten. Steevast, elke dag, een heel jaar lang. Vandaar haar bijnaam: olifantenmeisje. "Hoe gaat het met je olifanten?" vraag ik aan haar, als ze op een dag bij ons eet. "Er is er weer één weggelopen", zegt ze opgewekt. "Sarah is nu niet meer werkloos. Dus het gaat de goede kant op." Mijn broer, die ook aan tafel zit, fronst zijn wenkbrauwen. "Olifanten? Wat bedoel je?" Ik grinnik. Toen ik voor het eerst over de olifanten hoorde, begreep ik het ook niet. En stiekem vind ik het nog steeds een beetje gek.

Ze legt het uit. Olifanten zijn obstakels in het leven. Grote zorgen. Wonderen die nodig zijn. Je kiest er vier uit. En daar bid je een jaar lang voor, elke dag. Omdat God zich laat verbidden. Gebed kan veel veranderen. Het kan zelfs de logste olifanten in beweging brengen, de onmogelijkste dingen mogelijk maken. Mijn broer vindt het maar bijzonder. Ik snap dat wel. Ik zou er zelf ook niet snel aan beginnen.

"Er moet een nieuwe olifant komen. Kan jij helpen?" vraagt olifantenmeisje aan me. Ik weet wel iets. "Bid maar voor Ali en Fatima. Of ze een status mogen krijgen." Ze glimlacht, pakt een schriftje uit haar tas. Op één van de pagina's tekent ze een olifant. 'Status Ali & Fatima', schrijft ze er in koeienletters boven.

Er is inmiddels een jaar voorbij gevlogen. Mijn telefoon rinkelt. Ik neem op. Het is Maria. Ik werk met haar samen op het azc. "Je raad het nooit", zegt ze tegen me. "Fatima en Ali hebben status gekregen! Ze gaan wonen in Den Haag." Ik ben even sprakeloos. "Wauw", weet ik uit te brengen. Spontaan schieten de olifanten door mijn hoofd. Bijna was ik het vergeten. Dat olifantenmeisje al die tijd voor hen gebeden had. 

's Avonds staar ik naar een potlood en een vel papier. Zou ik...? Waarom ook niet? Het is tenslotte bijna biddag. En het is altijd het proberen waard, toch? Langzaam begin ik te tekenen. Olifantenpoten.