ADAMS KERST

Op aarde is het kerst. De huizen, winkels en de straten zijn verlicht. Vanuit de hemel zie je al die kerstverlichting niet. Want duisternis vervult de aarde. Ik weet het als geen ander. Ik ben de oorzaak van het kwaad. Hoe dat gekomen is? Ga maar mee, terug naar het kruispunt van volmaaktheid en verderf.

Hij komt, ik tril, ik hoor Zijn voeten lopen. Normaal gesproken danst Hij in de avondlucht. Nu loopt Hij moeizaam. De vogels zwijgen en de bloemen huilen. Mijn naam is Adam en ik schuil van schaamte. Want alles wat zo mooi was, heb ik vuil gemaakt. Ik weet niet wat een einde is, maar angst vervult mijn hart. Het is vast voor ons afgelopen.

Ik voel mij schuldig, door mij is de dood gekomen. Door mij de oorlog, tranen en de pijn. Maar eeuwen later werd een Zoon geboren. De Zaligmaker die de zonde weg wil nemen. Een Mensenkind. Door mij, voor mij is Hij gekomen. Wat was ik opgelucht dat God me zei dat Hij een weg terug wou banen. Maar voor mijn nageslacht is dat geen wonder meer. Genade is niet meer dan recht geworden. Ik huil, ik leef nog voort in ieders hart. Toch zijn er lichtjes in de mist. Er zijn nog oren die Hem horen komen. 'Waar ben je?' ruist het langs de bomen. Net als die ene avond in de hof. Er hangt een geur van liefde om Hem heen. Ik breek. Hij zoekt ons steeds weer op, dat moet genade heten.

"De Mensenzoon is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was."       Lukas 19:10