Gods bruid

De dominee had het over de gemeente die Gods bruid is en nu sla ik de Bijbel open en lees ik de woorden zelf: "Ik zal u tot Mijn bruid nemen." Het is één van de eerste keren dat ik mijn Bijbel weer opensla na mijn moeders overlijden. Laat ik het toch maar doen, dacht ik bij mezelf. Al heb ik er niet veel zin in, laat ik het toch maar doen. Ik sla de Bijbel open en lees die woorden en ik haper. Alsof de stille stem in mij het zwijgen plots doorbreekt.

"Je bent Mijn bruid."

Nog steeds, God?

"Nog steeds. Ik houd van je."

Maar… hoe kan dat? Ik heb de afgelopen weken minimaal gebeden. Om nog maar niet te spreken van het uit de Bijbel lezen.

"En toch houd Ik van je."

Maar ik heb U de afgelopen dagen zo weinig ervaren.

"En toch houd Ik van je. Niets kan jou scheiden van Mijn liefde. "

Maar…

"Ik weet het. Ik ken je maaren allemaal. Je zit in de kerk en de preek gaat langs je heen. Je voelt je lauw. Je vind het moeilijk om mij te vertrouwen voor de toekomst. Je moeder is nu twee weken in het graf en je vraagt je af of haar geloof wel doorleeft in je hart. Je begrijpt Mij niet. En je hebt nog duizend andere ja-maars. Ik weet het. Maar Ik houd van je. Ik weet dat je dat vaak vergeet, dat je er steeds aan twijfelt. Maar Ik zeg het je en Ik zal het blijven zeggen. Keer op keer op keer. Zoals een Bruidegom betaamt te doen. Ik houd van je. Je bent Mijn bruid. En je zal dat altijd blijven. Wat er ook gebeurd. Niets verandert dat. Niets komt daar tussen. Geen dood. Geen engel. Geen overheid. Geen duistere macht. Geen dingen in je leven nu of in de toekomst. Niets. Je blijft mijn Bruid. En Ik blijf je Bruidegom."

Verwonderd laat ik de stille stem in mijn hoofd toe, na het lezen van dit enkele vers. Ik leef nog niet zo heel lang maar dit heb ik geleerd: Het ergste én het mooiste in je leven zoek je niet op. Het overkomt ons. De dood overkomt ons. De liefde overkomt ons. God overkomt ons. En daar opnieuw in mijn ziel: een vreugde. Eindelijk een vreugde sterker dan de dood. 

Hij overkomt ons.