Godverlatenheid

Vanmorgen las ik een verhaal dat me raakte. Een eerlijk verhaal. Ik herkende mezelf erin, en dat voelde als een zegen.

"De Amerikaanse predikant Andrew Brunson werkt al meer dan twintig jaar in Turkije. Hij leidt een gemeente in de stad Izmir. In 2016 wordt hij samen met zijn vrouw Norine plotseling opgepakt. Ze zouden medeplichtig zijn aan een mislukte staatsgreep die de regering van president Erdogan omver wilde werpen. Norine wordt na twee weken vrijgelaten. Andrew pas na twee jaar. Veel dagen brengt hij door in de isoleercel, of in overbevolkte cellen waarin iedereen behalve Andrew moslim is. Er worden beschuldigingen tegen hem geuit die volstrekt niet waar zijn. Hij heeft last van paniekaanvallen, en slaapt maar een paar uur per nacht.

Maar niet de omstandigheden zijn het zwaarste. Andrew kent de getuigenissen van vervolgde christenen die juist in de gevangenis vaak de vreugde en nabijheid van God ervaren. Hij hoopt en verwacht hetzelfde mee te maken. Maar dat gebeurt niet. Het enige wat hij ervaart, is de afwezigheid van God. Hij komt in een diepe geestelijke crisis terecht. (...) Hij denkt aan Jesaja 50:10: "Als hij in de duisternissen wandelt en geen licht heeft, dat hij betrouwe op de Naam des HEEREN en steune op zijn God." Hij leest over Richard Wurmbrand (grondlegger van de SDOK, die veertien jaar onder erbarmelijke omstandigheden in de cel zat), die het loven en prijzen van God in tijden van vervolging ziet als een opdracht van Jezus, en hij doet het hem na. Hij zingt en prijst God in zijn cel, ook al voelt hij niets. Voor zijn gebrek aan blijdschap vraagt hij vergeving. Toch wijkt de duisternis niet. Vragen en twijfels blijven. Hij beseft dat hij puur verstandelijk een keuze moet maken, al heeft hij soms het gevoel zijn verstand te verliezen. Hij besluit dat hij in God blijft geloven, al zou hij op geen enkele vraag antwoord krijgen.

Op een dag wordt hij teruggeplaatst in een gevangenis waar hij eerder traumatische ervaringen heeft opgedaan. Op dat dieptepunt ligt hij huilend in zijn cel en vraagt: Waarom liet U dit gebeuren? Dan hoort hij uit zijn eigen mond woorden komen: "Ik hou van U, Jezus. Ik hou van U." Dan beseft hij dat hij een test doorstaan heeft. Zijn geloof is door een nacht van diepe beproeving gegaan en is niet opgehouden, zoals Job zich bleef vastklemmen aan God. God heeft hem nooit verlaten. "

Ik zou mezelf nooit durven vergelijken met deze predikant. En al helemaal niet met zijn omstandigheden. Maar ik herken de godverlatenheid. Ik kende ook de verhalen die verspreid worden binnen de christelijke wereld, verhalen van mensen die juist in tijden van rouw en verdriet Gods troostende nabijheid ervaren. Ik hoopte en verwachte hetzelfde mee te maken. Maar dat gebeurde niet. Ik ervaarde de afwezigheid van mijn God, Die er eerst wel was. Ik kon niet meer bidden. De Bijbel leek het saaiste boek ter wereld. Ik verlangde om weer met God één te zijn - het gebeurde niet. Hoe hard ik ook zong. Toen voelde ik dat ik puur verstandelijk een keuze moest maken: in God blijven geloven of God gedag zeggen. Ergens in die tijd kreeg ik voor Sinterklaas het boek:  "God liefhebben met heel je verstand " waarin de schrijfster Elizabeth Taylor uitlegt dat je je gevoel maar moeilijk sturen kunt. Over je gedachten daarentegen kan je meer invloed uitoefenen. Ze gaf praktische handvaten hoe je in tijden van bijvoorbeeld depressie, je verstand toch kon richten op de Heere God, hoe je je gedachten kon bijsturen, aanscherpen, zuiveren. Ik las het boek uit en ik probeer haar tips nog steeds toe te passen - het gevoel bleef weg. Tot ik op een nacht wakker lag en ik besefte dat ik nog steeds van Jezus hield. "Ik houd van U, Jezus", zei ik - en net als bij de Amerikaanse predikant wist ik op dat moment dat ik een test had doorstaan. Ik ben bang geweest dat ik God zou verliezen, maar aan het eind van al mijn vragen (die verdwijnen niet!), blijkt Hij er nog steeds te zijn. 

Bron: RDMagazine, zaterdag 30 maart 2024, geschreven door Christine Stam-van Gent.