Herfstdip

Vandaag geen goede dag. Gisteren ook niet. Sinds afgelopen donderdag zijn de dagen slecht. Met soms heus wel een straaltje licht. Maar over het algemeen, slecht. Helaaspindakaas. 

Mijn energie: 0. 

Mijn zelfvertrouwen: 0. 

De nachten: onrustig. 

Mijn humeur: niet al te best. 

En mijn reactie richting anderen: ook niet om over naar huis te schrijven

Terwijl ik de afgelopen weken haast niets voelde qua rouw en ik eerlijk gezegd dacht dat ik het leven wel weer aankon (HAHAHA. zo naïef), stampte meneer verdriet deze week opnieuw mijn leven binnen. Hij drukt een steen op mijn hart, het voelt vreselijk.

Ik heb geprobeerd er iets tegen te doen(hallo chocoladereep), mijn vriend heeft geprobeerd er iets tegen te doen (leuk hoor, mannenhumor), maar het lukt niet.

Het blijft best wel heul erg ingewikkeld om aan jou uit te leggen hoe rouw voelt. Ik weet zélf geeneens hoe ik me voel. Maar vooruit. Ik zal opnieuw einen poging wagen:

Deze dagen voelt rouw als… een sluier die over me heen wordt gelegd en me scheidt van de wereld(scheitnaar ja). 

Deze dagen voelt rouw als… slap, gaperig, onhelder, leeg en benauwd.

Het voelt alsof ik vanbinnen op slot zit.

Mogelijke oorzaken

• De herfstvakantie. Dat ik dan constant thuis zit. Ik woon zeg maar in een huis van verdriet.

• Misschien komt het omdat ik de vele, vele kaarten uit de kaartenbak weer eens las.

• Of omdat ik met vriendinnen Tafkal keek en daar een necrofiel persoon werd nagespeeld. (Ik wist niet wat dat was en ik zou het ook niet hebben willen weten. Dus ik adviseer u dit niet op te zoeken. Bij voorbaat dank.)

• De herfst an sich. Een herfstdip komt vaak voor, heb ik gehoord. Dit is het seizoen waarin sterven centraal staat. De blaadjes die verdorren en afvallen, blaadjes die begin dit jaar nog aan de bomen hingen, blaadjes die mama toen nog zag. Ik merk dat mijn hoofd is blijven steken in de zomer en nou moet ik de zomer achter me laten met alles wat toen is gebeurd.

• Mijn menstruatiecyclus . Het is alweer efkes geleden dat ik voor het laatst ongesteld ben geweest en nee i am not pregnant. Ik heb gelezen dat verdriet je hele cyclus door de war kan schoppen. En natoerliech hoort daarbij dat de beruchte hormonen uit balans raken. Goed en hormonen hebben dus invloed op je gemoedstoestand, schijnt. Voila, het is een mogelijke oorzaak.

• Of misschien heb ik dan nu hét instortpunt bereikt. Het mentale instortpunt waar ik voor gevreesd heb en waarvan ik dacht (of hoopte) dat ik ervoor gespaard was gebleven. Het is vergelijkbaar met de eerste weken: net zo overweldigend en ik voel me net zo lamgeslagen, maar toch is het anders. De shock is weg en heeft plaatsgemaakt voor de harde realiteit. Elke dag voel ik aan den lijve hoe incompleet we zijn thuis. En dat dat nooit meer compleet worden gaat.

Maar het leven gaat door. En ook al zeggen mensen heel lief dat je op je eigen strepen moet staan en maar beter te voorzichtig voor jezelf kunt zorgen dan te onvoorzichtig, kon ik dat maar. Ik denk gewoon: ik voel me verantwoordelijk voor mijn klas, ik heb de structuur van het doodnormale leven nodig en hee, ik wil toch eindelijk es een keer afstuderen. Dus: schop onder mijn kont en gaan met de banaan.

Alleen eehhhh... dat werkt dus niet altijd.

Gelukkig bestaan er nog steeds monchoutaartjes en spelletjes beverbende en boswandelingen en wijze familie en kleedjes waar je onder kunt kruipen en mooie zinnen uit de Bijbel en dus is er altijd hoop.

Dat weet ik! Het duurt alleen even een poosje voor ik doorheb hoe je vrolijk voort treedt met een gebroken hart.