Herinnering

"God, mag ik even met U over mama praten?"

Het is midden in de nacht en het is voorjaar. Ik lig wakker. Ik staar naar het plafond. Het regent. Het is zo'n nacht waarin alle donkere stemmen tot leven komen. 

"Kunt U haar nog beter maken, God? U kunt dat toch wel? En hoelang heeft ze nog te leven? Ik voel me zo vaak schuldig, God. Schuldig als ik hard werk aan mijn studie maar daardoor te weinig tijd met mama doorbreng. En ook schuldig als ik bij mijn moeder ben en ik daardoor achter ga lopen met mijn studie." 

Dan val ik stil. Dit is wat ik wilde zeggen. Denk ik. Zou God antwoord geven? "Wat ben je onrustig." 

Een zachte flusitering - maar ik hoor Hem. "Denk aan Mij…"

Ik moet aan God denken? Hallo, ik zit net aan mama te denken! Maar goed. Aan God denken. 

De God Die mij kent. 

Die mij steeds meer laat ontdekken hoe Hij me heeft bedacht. 

Die me zorgvuldig heeft geweven. 

Jezus, die aan het kruis verlaten werd opdat ik nooit meer door Hem verlaten hoef te zijn. 

En terwijl ik deze gedachten, deze waarheden, hardop fluister in het donker gebeurt er iets. Ik voel het gebeuren. Rust. Rare rust in mij. Vrede die me van top tot teen vervuld. God? Ja, ja, God! Hij is er! Dit is Hij! 

En dan hoor ik weer een fluistering: "El Shaddai. Ik ben ook El shaddai." 

Die woorden raken me diep. Een paar jaar terug schreef ik voor Zij Lacht een blog over El Shaddai. Ik ontdekte toen dat die naam gezien kan worden als de vrouwelijke naam van God. En hier, in deze stikdonkere nacht, word ik juist aan die naam herinnerd. El Shaddai. De moederborst van God. Alsof God zeggen wil: "Maar Ik blijf. Al gaat je moeder weg, Ik blijf. En Ik wil ook je moeder zijn." Zacht begin ik te zingen, het lied van El Shaddai, en in mijn hart droom ik van de dag waarop alle mensen die we stukje bij beetje verliezen weer heel worden gemaakt.