Vandaag vergat ik mama

Ik had een fijne dag voor de klas. Een fijne dag en ik vergat mama. Stom. Want ik wil mama niet vergeten. Ik wil rouwen. Ik wil verdrietig zijn. Maar het verdriet is niet meer zo groots en meeslepend zoals die eerste week. Helaas. Ja echt. Helaas. 

Ik las het ergens zo: "Het verdriet van de eerste week lijkt nog het meest op geluk. In die eerste tijd was ik zo hecht met mijn moeder verbonden door dat enorme verdriet. Dat was een soort geluk. Het eerste verdriet is een schok waardoor je tot in elke vezel voelt. Je voelt. Je hart klopt snel en je handen trillen. Het tweede verdriet is zo gemeen. Geniepig vormt het een deel van je leven. En je leven gaat door." 

Zo is het. Ik leef weer. Ik werk weer. Ik heb alweer gelachen. En toekomstplannen gemaakt. Maar elke keer als het fijn is en goed is, elke keer als ik mijn lippen al tuit om het leven te zoenen, is daar inderdaad toch het verdriet. Heel onderhuids. Hij lijkt er al die tijd niet te zijn, want je kan gewoon nog functioneren. Totdat hij ineens tevoorschijn komt en alles staat weer op zijn kop. En hij slaat je met moeheid, hij slaat je met jaloersheid en met puisten op je hoofd, hij slaat je met een in de war geraakte menstruatiecyclus en met chagrijnigheid en alle andere vormen van lelijkheid die maar bestaan. 

Ik had een fijne dag voor de klas. Een fijne dag en ik vergat mama. Totdat ik op het station liep en in mijn ooghoek een moeder zag staan op het perron. Ze zwaaide naar haar dochter in de trein. Het stak.