Ik moet weer aan de slag: help of hoera?

Wat ik naar vind: weer met het leven doorgaan. Weer afspreken met vrienden. Beginnen met mijn lio stage. Socializen met collega's. Ouders te woord staan. Grappig doen tegenover kinderen. Lachen als ze me willen foppen met één of andere nepspin. Ik zie er de afgelopen dagen steeds meer tegenop. Want kijk. Ik sta nog. Ik scharrel rond in huis. Schrijf. Maak muziek. Wandel. Koop bloemetjes voor mama's graf. Maar ik ben thuis. Bij papa. En mijn zussen komen veel over de vloer. Hier, thuis, is het leven nog een beetje ver. Hier ben ik nog een beetje afgeschermd. Afgeschermd tegen de harde, vaak verwarrende meningen van anderen. Afgeschermd tegen de blikken van mensen. Medelijdende blikken. Die doen alsof ik zielig ben. Of rollende-ogen-blikken. Zo van. Ga toch door met je leven. Stop met die sadness. Vermoeide blikken. Van mensen die zelf tot hun nek toe in het leven staan. En daar graag met je over willen praten. Neutrale blikken. Van mensen die het misschien zelfs ergens vergeten zijn, dat er elke dag werelden instorten omdat er mensen sterven van wie je houdt. Die mensen eisen gewoon weer dat jij je aan deadlines houdt. Dat je meedenkt in een vergadering. Dat je kunt schakelen naar je "professionele" zelf (gek maar die heb ik nog steeds niet ontwikkeld denk ik dan). Ben ik daar al aan toe? Kan ik het aan om het leven weer in te stappen? Zou ik het fijn vinden om met verstand op nul weer schrijfschriften na te kijken? Of ben ik een labiel hoopje verdriet geworden dat door één brutale opmerking van een kind al omver geblazen wordt? Ik weet het niet. Misschien maak ik me druk over niets. Misschien lukt het best om door te gaan. Maar dat neemt niet weg dat ik het naar vind. Doorgaan. Vandaag ga ik voor het eerst een half dagje werken. Het liefst had ik nog ietsje langer stilgestaan.