Ik hoor je stem nog steeds...

Wat ik nu ga schrijven, klinkt vast raar. Maar ik geloof dat ik mama nog kan horen. Het begon een paar dagen na mama's dood. Ik liep de trap op in een zwarte jurk en twijfelde of ik die jurk aan zou trekken op de dag van de begrafenis. Opeens hoorde ik het. Heel duidelijk. Mama's stem. Ergens. Mama's heldere, volle stem, en ze zei: "Dit is een hele mooie jurk hoor. Een nette jurk en een mooie jurk." Je begrijpt dat al mijn twijfel op slag verdwenen was.

Een week na de begrafenis gebeurde het opnieuw. Vlak voor het slapengaan. Ik probeerde te bidden. Het lukte niet goed. En daar was die vertrouwde stem van mama weer. "De trouwe Vader, weet gewis…" Vijf woorden. Meer niet. Ze zongen rond in de lucht. En als bij een vingerknip herinnerde ik me iets. Ik herinnerde me dat mama God altijd aansprak met: 'Trouwe Vader in de hemel'. Én ik herinnerde me dat die woorden van zojuist ergens in een versje voorkwamen. Een versje van lang geleden. Geschreven in mijn poëziealbum. Maar door wie? En hoe ging het hele versje ook al weer? Nu wilde ik het weten ook. Ik sprong van mijn bed en speurde in mijn boekenkast. Ja hoor. Daar stond 'ie. Mijn oude poëziealbum. Bedekt met een laag stof. Ik sloeg hem open en ja, die woorden. Keurig geschreven op een roze papiertje.

Hij die geen vogeltje vergeet
Die al je zorgen kent en weet
Die trouwe vader weet gewis
Wat ook voor jou het beste is

Ter herinnering aan je liefhebbende moeder

Wacht, was dit echt? Ja, het was echt. Ik zakte door mijn knieën en huilde.