"Ik wil dood"

Iemand vertelde me pas tussen neus en lippen door dat hij best wel dood wilde en ik schrok.

Ik schrok omdat ik ineens besefte hoeveel ik nog van het leven houd.

Ja, ik heb de afgelopen jaren veel gevoeld. Veel naars vooral. Het zware gevoel op je borst, de slopende onzekerheid, slechte uitslagen waardoor de grond onder je voeten wegzakt, angst die als een slang om je nek gewikkeld wordt. En toch heeft dat alles me nooit naar de gedachte gebracht dat ik dood zou willen. 

Nee, ik houd juist van het leven. En wat ben ik blij dat ik dat kan zeggen. Want van tevoren was ik er best bang voor hoor, bang dat ik wél gek zou worden. Dat mijn leven zou veranderen in een zwarte kolk van narigheid. Maar kijk nou: ik geniet. Nog steeds. 

Rouw maakte mijn leven niet zwartgallig. Het werd niet alleen maar zuur. Het is nu zuur en zoet beide. Donkere én lichte kleuren. Gemixt. Tot het prachtige voelbare leven. Er is nog zoveel moois. Even op een bankje in het park zitten als een ouwe oma:-) Familiefoto's terugkijken. Leren schaken. Samenzijn. Mijn werk, de kinderen. Knuffelen met m'n pasgeboren neefje. Musiceren. Juist mijn moeders ziekte deed me méér van al die dingen genieten dan ik daarvoor deed.

Onze school organiseert een project over kunst. Ik keek met mijn klas naar schilderijen van Rembrandt en ik legde uit hoe Rembrandt speelde met licht en donker. Hij wist precies de juiste accenten te leggen, waardoor zijn schilderijen spannend en interessant werden. Juist de donkere kleuren gebruikte hij om het licht in de schijnwerpers te zetten. Precies dat deed rouw met mijn leven. Door de donkere tinten geniet ik extra van alles wat licht is.

Iemand vertelde me pas tussen neus en lippen door dat hij best wel dood wilde en ik schrok daarvan. Omdat ik ineens besefte hoe onvanzelfsprekend het blijkbaar is dat ik na alles toch zo van het leven houd - en hoe dankbaar ik daarvoor mag zijn.