Jaarwisseling

De jaarwisseling was niet leuk. Mijn familie kwam in het weekend logeren, dat was gezellig. We hielden een dia avondje met oude dia's, dat was ook gezellig. Maar op oudjaarsavond ging het bergafwaarts. Ik moest steeds huilen. Ook om de herinneringen die we met zijn allen ophaalden. Niemand had zin om spelletjes te spelen op oudjaarsavond zoals we altijd gewend zijn. Stiekem wilden we allemaal gewoon naar bed.   "Gelukkig nieuwjaar " wensen was natuurlijk vrij misplaatst. Ik ben vergeten wat mijn moeder altijd wenste om 24u bij oud&nieuw. Geen gelukkig nieuwjaar in elk geval. Ook geen heil en zegen. Ik weet het gewoon niet meer. Het was raar om een nieuw jaar in te stappen. Het eerste jaar dat mijn moeder niet meer meemaakt. De volgende morgen ben ik huilend opgestaan. Ben thuisgebleven van de kerk. Heb de hele dag in shock gezeten, en ik voelde me precies zoals ik me voelde in de eerste week na mama's overlijden. Beroerd dus. Vandaag gaat het iets beter. Maar ben nog wel sombertjes. Ik vind het nog steeds gek hoe wisselend dat gaat. Je kan soms zomaar van het ene op het andere moment weer helemaal verzuipen in het verdriet. 

De wereld heeft dus gelijk: december is een rotmaand als je rouwt. Oud & nieuw vond ik het dieptepunt. Waarom? Iedereen kijkt bij oud & nieuw terug. Je ziet op Instagram allemaal hoogtepunten voorbij komen. En ik denk alleen maar: mijn hoogtepunt van 2023 is dat ik dit jaar überhaupt overleefd heb. Maar dan denk ik beter na en kan ik ook heus wel zegeningen tellen: dat ik verkering kreeg en dat ik weer tante werd bijvoorbeeld. Het voelt alsof ik in 2023 mijn moeder nog een beetje vast kon houden. En dat ik haar nu achter moet laten. Ofzo? Ik weet het ook niet zo goed. Tijdens het schrijven over rouw bots ik er steeds weer tegenaan dat ik zelf vaak geeneens kan verwoorden wat er in mij leeft. Ik zie in elk geval steeds een beeld voor me van mijn hand die uit de hand van mijn moeder glijdt. Alsof ik het nu echt zelf moet doen. Helemaal zelf.

Toch maak ik voorzichtig plannen voor 2024. Want over drie weken is mijn eindstage voorbij (WHAAAAAAA Hoe Dan?) en wat ga ik daarna doen? Misschien reizen. Want ik wil weg. Ver weg. Ik wil de wereld zien. Ik wil de bergen zien waarvan mijn moeder wenste dat ze die gezien had in haar leven. Ik wil tot rust komen. Mensen helpen. Discipelschap. Dat soort dingen schieten door mijn hoofd. Misschien hoef ik het toch niet helemaal zelf te doen. Want Eén iemand blijft dichtbij. Hij verandert nooit.