Kerstnaweeën

Ik denk dat ik en vakantie geen goede match meer zijn. Want elke vakantie beland ik in een soort depressiefachtige bui. Ben nu in een staat gekomen waarin ik geen emotie voel. Wil voelen. December valt me zwaar. Het is de maand van herinneren, van terugdenken. Mensen voelen dat blijkbaar aan, want we kregen weer kaarten thuis gestuurd met daarop woorden als  "Heel veel sterkte deze tijd! " Eeuwigheidszondag en Kerst heb ik overleefd. Die dagen gingen eigenlijk heel prima. We waren als familie bij elkaar. Het kerstdiner was zoals elk jaar om te smullen. Maar nu iedereen weer naar hun eigen huis is gegaan en wij hier zitten met de kerstnaweeën, komt de leegte weer als een lawine over ons heen gedenderd. Ik slaap veel. Veel te veel. Na elke korte onproductieve vakantiedag dragen mijn benen me naar bed toe en val ik als een blok in slaap in de armen van mijn Vader. En ga ik eens uit, dan zie ik krullen. Overal. Bij iedereen. Het komt denk ik echt door de vakantie. Als ik niets te doen heb, als ik tot rust kom, ga ik teveel nadenken. Dat is nooit goed voor mij. Ik vraag me af of ik vakanties ooit weer leuk zal vinden. De dagen dat ik in december opstond vol energie, waren schaars. En áls ik dan een dag intens genoot, kwam daar een paar dagen later altijd weer het keerpunt. Al-tijd. En dat doet me beseffen dat er nooit meer een jaar zal zijn, of een maand, of een week, waarin ik volledig gelukkig zal zijn. Maar wat ik aan de andere kant leren wil, wat ik leren moet, is dat je niet kunt wachten op een pijnloos leven om lief te hebben. Je kunt niet wachten tot je weer gelukkig bent om te glimlachen. Je kunt niet hopen tot je leven weer rustig voortkabbelt voor je je uitstrekt naar de ander. En dus moet ik op de één of andere manier die twee werkelijkheden zien te combineren.