DE GROTE VRAAG VAN HET WAAROM

Kijk me aan, zegt het meisje met de brandwonden. Zegt de man die 's nachts onder de brug slaapt. De oude vrouw die koffie in haar sok laat lopen. Het kind dat in een rolstoel zit. De jongen met het blauwe oog.

Kijk me aan, roepen ze in de vluchtelingenbootjes. Roepen de meisjes die mishandeld en verkracht hun leven uitleven. De christenen die niet meer naar de hemel mogen kijken. En de moeders die er helemaal alleen voor staan.

Kijk me aan, het is de uitroep van de eenzamen. Van vergeten slaven en gepeste kinderen. Kijk me aan, schreeuwt de baby die geen stem krijgt om te schreeuwen. Roept de vader van wiens dochter is vermoord. Huilt de kleuter zonder eten. Smeekt een stervende.

Kijk me aan. Kijk naar mijn kale kinderhoofd, naar mijn gebroken leven. Zie je de lege stoel aan tafel, de tranen op mijn wangen, de sneeën in mijn arm? Zeg me hoe het zit met jouw God Die liefde schijnt te zijn. Die alles kan voorkomen. Waarom doet Hij niets?

'Ik weet het niet', zeg ik zacht. 'Ik weet het niet.'

Er loopt een Man voorbij. Ik kijk naar Zijn kapotgeslagen hoofd, naar Zijn doorploegde rug. Hij strompelt, struikelt en zakt door Zijn benen. Jesaja's woorden klinken op de achtergrond: "Hij was een Man die lijden kende."                                      Hij keek niet weg van al het lijden in de mensenogen. Hij was de Man die erin zonk, erin verdronk.

Kijk Mij aan, zegt die Man. Bij Mij vind je weer leven.