DE KNUFFEL EN DE TREINVERTRAGING

Zomaar een morgen.
Veel te vroeg mijn wekker horen.
Weer uit bed.
De dag beginnen in het donker.
Haasten voor de trein.
Inchecken.
Dringen door de drukte.
Een plekje zoeken in de trein.
Genieten van de zon die opkomt.
Een knipoog geven aan een norse conducteur.
Uitchecken.
Weer heerlijk koude wangen.
Weer een eend die zich wast in de sloot. Weer te laat in de les.
Colleges volgen.
Leren.
Over mezelf.
Over gedrag van kinderen.
Weer een lachbui.
Een tafeltennispotje.
Dan verder leren.
Over het water op de aarde
over Augustinus
en nieuwe telsystemen
hoe je kinderen leert tekenen en zingen.
Al veel te snel is het weer donker.
En is de dag voorbij.
Weer een knuffel bij het afscheid. Treinvertraging.
Wachten in de kou.
Dankbaar zijn voor handschoenen.
Uit verveling mensen kijken op het station. Hutjemutje in de trein staan.
Weer thuiskomen in het donker.
Eten koken.
Er achter komen dat ik daar niet zo goed in ben.
Omdat ik het steeds bijna aan laat branden.
Weer eten zonder toetje.
Een avond met de meiden.
Het te laat maken.
Weer een kapotte kachel.
Dus slapen in de kou.
Met plaidjes.
En een vest.
Weer wakker worden van mijn wekker. Weer een morgen.
Met hetzelfde ontbijt.
Dezelfde weg naar het station.
Dezelfde trein.
•••
Dit schreef ik een paar maanden terug. Ik wilde een random studiedag opschrijven. Soms zou ik stiekem willen dat het nog zo was. Toen wist ik niet dat leven kon veranderen. Zo plotseling. En dat ik de "sleur van het normale" zou kunnen missen. Het is echt waar. Alles wat klein en onbelangrijk leek, was misschien wel het allergrootste wonder. Ook de knuffel en de treinvertraging. Gek dat ik dat nu pas zo besef.