KUTJUF

Het stormt. Buiten, in de straten. En in mijn klas stormt het ook als een malle. Dat heb ik al eens eerder verteld (zie: DE JONGEN BIJ HET RAAM). Alle zeilen moet ik bijzetten. Met andere woorden: Ik zorg ervoor dat er geen spullen door de klas vliegen. Ik los ruzies op. Gewoon, door er tussen te staan. Dat een vuist of gestrekt been mij raakt, neem ik voor lief. Of op zijn minst, ik ben eraan gewend geraakt.

De kleine Laurens komt huilend de klas binnen. Bart heeft zand in zijn oren en kleren gestopt. Als hij even later in zijn ondergoed staat, komt Sabien voorbij. Ze lacht Laurens keihard uit. Er knapt iets in me. Ik schreeuw tegen haar. Ja, ik schreeuw. Ze schrikt. Ik ook. Zo wil ik helemaal niet zijn. "Kutjuf!" roept ze naar me. Dat hoor ik vaker. Ik slik. Ik vergeef. Ik ga door. Toch doet het zeer. Had ik maar meer geduld. Soms verdrink ik in deze stage.

Deze kinderen kunnen je het bloed onder je nagels halen. Maar ik weet dat ze er zelf eigenlijk niets aan kunnen doen. Het zijn gebroken kinderen. Ze zitten in de knoop met zichzelf. Vaak lopen ze rond met een rugzak vol pijn. En ja, ik kies voor hen. Ik kies ervoor om naar stage te gaan, om niet op te geven. Ik kies ervoor om nieuwe kansen te geven. Om voor deze kinderen te bidden. Om mijn armen voor ze te blijven openen. Weet je waarom?

Er is hoop. Voor elk kind is er hoop.

@de_verhalenbreister schreef:

"KUTJUF//Zo'n titel vraagt om uitleg.

De afgelopen tijd heb ik een pittige stageklas gehad. Ik had een klas waar kinderen in zaten met hele erge gedragsproblemen. Die kinderen scholden me uit en beten mijn stagebegeleider.

Wat vond ik het moelijk om Gods liefde aan hen door te geven! Toch heb ik dat wel geprobeerd, met vallen en opstaan. Ik schreef een blog over hoe ik deze stageperiode heb ervaren die de titel 'kutjuf' kreeg. Omdat ik soms zo werd genoemd. En omdat ik soms dacht dat ik dat inderdaad was.

Inmiddels heb ik er mijn laatste stagedag gehad. Juist in deze klas was het de kunst om gouden momenten te vangen. Want je zou ze bijna over het hoofd zien, maar die waren er ook. Die zijn er altijd. Altijd. En altijd."