Les geleerd

Oké God. We hebben onze les geleerd. We weten nu dat we het leven niet voor lief moeten nemen. We weten dat we elke dag 'ik hou van je' moeten zeggen. En hoe belangrijk het is om in elkaars ogen te kijken. Dat we dat vaker moeten doen dan kijken op ons scherm. En we houden voortaan onze camera op zak. Om vooral veel video's te maken. Video's van stemmen waar we van houden en vaders die de was opvouwen en zussen die koken in de keuken. Spontane video's die de netjes geposeerde foto's in onze galerij vervangen. En ja, we begrijpen nu ook hoe je moet reageren als anderen verdriet hebben: hen niet negeren maar hen ook geen ongevraagde adviezen geven. Gewoon een knikje. Een kneepje in de schouder. Een doodnormaal hallo. Dat is voldoende. En als mensen hun hart uitstorten, moet je enkel luisteren, hummen, luisteren, knikken, luisteren. Al zeggen ze dingen die totaal nergens op slaan. We hebben zelfs geleerd dat zwijgen soms beter is dan praten. Dat stilte toch wel aangenaam kan zijn. Passend. Noodzakelijk. Omdat er soms gewoon geen woorden zijn voor iets. We weten het nu allemaal. We zijn er bij bepaald. We begrijpen deze les. Maar mag mama dan nu alsjeblieft weer terugkomen? Mag morgen dan alsjeblieft alles weer gewoon gewoon zijn? Alsjeblieft?