Lichamelijke rouw

Bel de loodgieter - mijn maag zit verstopt. Bel de elektricien - mijn ogen staan anders. Roep de taxateur - ik wil weten hoeveel conditie ik nog heb. Bel de schilders om me te verven en de schoonmakers om me weer glanzend te poetsen.

Ik dacht dat ik emotioneel een grote klap zou krijgen - maar dat valt tot nu toe gelukkig nog wel mee (niet te snel zeggen natuurlijk). Dat ik in de rouw zit, merk ik vooral aan mijn lichaam. De eerste dagen na mijn moeders overlijden huilde ik niet veel. Zuchten - dat deed ik. Alsof er een constante luchttekortheid in mij zat. Ik val af en ik heb ineens geen trek meer in m&m's. En dan de moeheid. We zijn zo vreselijk moe. Het is een rare, verlammende moeheid. Ik kan me ook niet goed meer concentreren (jaja, nu ik op dreef ben ga ik even door met klagen hoor;)) Van de preken in de kerk sla ik bijvoorbeeld weinig op. Een paar dagen terug ging ik met Gertine en Gert naar de Sallandse Heuvelrug. Even weg. Lopen kan geen kwaad. Dachten we. Maar na nog geen half uur wandelen, kónden we niet meer. Was onze conditie gesloopt? Of was de rouw gewoon in elke vezel van ons lijf gekropen? We hadden geen kracht meer in onze armen en benen. Met onze tong op onze kin probeerden we nog wat stappen te zetten. Maar: geen puf. Gewoon geen puf. Alle drie werden we er verdrietig van. Gelukkig is niet alles grauw en grommig. Vanavond heb ik met een vriendin gewandeld op de heide. Het was de eerste echte activiteit die ik ondernam met een "buitenstaander". En: het ging goed. Het ging reuze goed. Ik kon mezelf zijn. Kon lopen. Kon praten over sportscholen en tentamens en het werk. Echt, ik heb genoten. Maar thuisgekomen kreeg ik hoofdpijn. En de nacht erna sliep ik weer bagger. Zo bagger dat ik mezelf afvroeg: zou ik ooit weer eens normale nachten maken? Je denkt misschien: dan slaap je toch lekker uit? Maar de grap is: uitslapen kan ik niet meer. Ik word sinds mijn moeders overlijden altijd iets vóór zeven 's ochtends wakker. Alsof dat mijn biologische klok is die ik ergens nog heb en waar mijn lichaam maar op overschakelt. Ik ben de nachten en haar onrust gaan haten. Dan heb ik liever de dag, waarop nog iets uit mijn handen komt. De dag met de mensen om me heen en de zon die me laat zien dat de wereld ook nog heus best mooi kan zijn.