Losse flarden

Wat kleine stukjes losse flarden die ik de afgelopen tijd schreef:

Vroeger

Een oud gevoel. Een heel oud gevoel van lang geleden. Lang niet meer gevoeld. Een gevoel van machteloosheid. Zulke machteloosheid omdat er iets gebeurd wat je totaal niet vatten kan. Zulke machteloosheid zorgt ervoor dat je je terugtrekt. Dat je in jezelf keert. De wereld aan je voorbij laat gaan. Ik weet ineens waar ik dat gevoel van herken. Het is hetzelfde gevoel van toen mijn klasgenootje stierf. Er was een brand. Toen overheerste ook de shock. Mijn vader was jarig. De stem op de radio die het nieuws vertelde. Ik rende naar boven. Klom het trapje van mijn stapelbed op. Hoofd in het kussen. Huilen. Mijn zus die bij me kwam, haar hand op mij legde.  "Kom maar naar beneden, dan gaan we samen huilen. " Ik weet het nog zo goed.  En dat ik beneden niet kón huilen. De stilte in de gang op school. De dromen. De angst voor vuur (nog steeds). Hoe zorgvuldig mijn moeder alle krantenknipsels in een envelop bewaarde. Vier kisten in de kerk. Het tafeltje in de klas. De zakdoek van de juf. Machteloosheid. Ik was zeven.

Sterk zijn

Wat is moed? Wanneer ben je dapper? Is het sterk als je je tranen wegslikt en elke morgen gewoon weer aan de bak gaat nadat je moeder overleden is? Of is het sterk als je tegen je baas zegt dat je een halfjaar niet gaat werken, hoe het ook zij, om goed voor jezelf te zorgen? 

Herinnering

Ik herinner me vandaag zomaar dat ik me schaamde om vriendinnen uit te nodigen bij ons thuis. Vriendinnen terwijl we zo'n rare wc verhoger hadden. Vriendinnen terwijl ons huis wel het huis van oude mensjes leek. Vriendinnen terwijl mijn moeder in een bed beneden lag ziek te zijn.

Momentopnames

Er kwam een observator bij me in de klas. Hij zei:  "Jij vindt het onderwijs vast leuk! Het plezier spat er van af! Je straalt helemaal! Prachtig om te zien! " Ik hoorde de woorden en ik dacht alleen maar: Straal ik? Serieus? Hoe ter wereld straal ik? Ik wil helemaal niet stralen! Mijn moeder is net een paar weken gestorven. En ik dacht ook: o wat zien we weinig van elkaar. Alles is slechts een momentopname. Mijn lachen. Mijn huilen. Het instorten op zondagavond. Het opbloeien voor de klas. De hoofdpijn. En dat ik de narigheid vergeten als ik bij Bertran ben.

Dromen

Ik heb één keer over mama gedroomd. Ik zat in de auto op weg naar huis, want mijn moeder zou sterven. Precies zoals ik in het echt in de auto had gezeten. En ik videobelde met thuis. Precies zoals ik in het echt had gedaan. Mijn moeder lag precies zo op bed. Maar één ding was anders: ze kon nog praten. "Ik kom eraan hoor mam!" riep ik in mijn droom door de telefoon - precies zoals ik in het echt ook naar haar geroepen had. Maar in mijn droom opende mama haar mond. Ze zei: "Ik zie je wel hoor! Ik zie en hoor je wel hoor!" Einde droom.

Dankbaar

Ik sprak pas de oom van mijn vriend en hij heeft zijn moeder nooit gekend. "Heb je mooie herinneringen aan je moeder?" Vroeg hij. En ik dacht aan hoe mama sprankelde, hoe ik 20 jaar naar haar mocht kijken en van haar mocht leren en ineens kon ik er dankbaar voor zijn.

Laatste gebed

Mijn moeder wilde bij haar rouwdienst graag binnengedragen worden onder het lied "Grote God wij loven U". Ik dacht vaak: waarom? Waarom zo'n jubellied als ze van tevoren wist dat we vreselijk verdrietig zouden zijn? Gister zongen we het lied in de kerk. Ineens begreep ik het. Ik dacht: vers 3 was vast mama's laatste gebed voor ons. Tijdens die bede wilde ze graag binnengedragen worden. Vers 3 was haar laatste toegift, haar laatste bemoediging voor ons. Juist voor dat moment. Ik hoorde haar de woorden als het ware over ons uitspreken. Heer ontferm U over hen… Open Uw vaderarmen… Stort Uw zegen over hen… Neem hen op in Uw erbarmen… Eeuwig blijft Uw trouw bestaan… Laat hen niet verloren gaan.

De dagen die komen gaan

Steeds meer mensen wensen ons sterkte voor de komende tijd. Ik denk dat ze dat doen omdat de feestdagen eraan komen. Ik zie er tegenop. Zou de komende tijd echt zo zwaar worden als iedereen voorspelt?