LUXAFLEXEN VOOR KINDEROGEN
"Cas, aan het werk nu! Ik zeg het niet nog een keer!"
Het was een druilerige dinsdag toen ik die ene taalles gaf. De kinderen moesten woordjes bedenken met de korte ei. Cas keek naar zijn schrift, maar schreef niets op. Elke keer zette hij zijn pen wel even op het papier, maar verder kwam hij niet. Alsof zijn vulpen stotterde.
Mijn geduld raakte op. Dus liep ik naar Cas en sprak hem streng toe. Met vuurrode wangen boog het kereltje zich over zijn schrift. Eindelijk, hij begon te schrijven.
Toen ik even later een klassenronde liep, zag ik het. Cas' lip trilde. Hij staarde wéér naar zijn schrift. Mijn buik voelde raar aan. Wat was er toch aan de hand? Voorzichtig liep ik naar zijn tafeltje. Over zijn schouder spiekte ik in zijn schrift. Eén woordje stond er, keurig geschreven met de korte ei:
'scheiden'.
Ineens wist ik het weer. Dat Cas vertelde dat hij sinds kort twee slaapkamers had. Twee bedden en ook twee mama's. Een echte en een neppe. Ik legde mijn hand op Cas zijn schouder en schaamde me. Hij wist heel goed hoe je het woord 'scheiden' schrijven moest; hij wist nog beter wat dat woord betekende.
Sinds die taalles begreep ik dat een kind op school zit met luxaflexen voor de ogen. Sommige luxaflexen staan altijd open. Andere luxaflexen staan op een kleine kier. En je weet nooit precies wat er achter die luxaflexen gebeurt.
Het kan zomaar zijn dat een kind in zijn hoofd denkt aan de ruzie thuis. Aan de pesterijen op het plein. Aan zijn zere been. Of aan zijn opa die in het ziekenhuis ligt. En ik snap dat. Ik snap dat je dan niet bij de les bent, maar in je eigen bubbel peinst en piekert.
Dus daarom word ik niet meer boos als een leerling somber voor zich uitstaart terwijl hij op zou moeten letten. Of als ik twee paar ogen steeds van het bord zie afdwalen naar het raam. Maar kniel ik voor het tafeltje neer en zeg ik dat mijn oren altijd openstaan om te luisteren. En als de luxaflexen dan nog dicht blijven, sluit ik mijn ogen. Want er is Eén die achter alle luxaflexen kijken kan.
