Moederdag

Ongeveer een jaar geleden stond ik in de HEMA. De dag vóór moederdag. Ik staarde naar al die bijzondere, uitbundige, grappige, schattige kaarten in het kaartenrek - en het enige wat ik dacht was: 1 kaart. Ik kan nog maar 1 kaart kiezen. En tja ga er maar aanstaan… welke kaart kies je dan uit voor die allerlaatste keer? Had het zo lang mogelijk voor me uitgeschoven want vond het vreselijk.

Nu is het dan een jaar later. De eerste moederdag zonder moeder. Ik heb de winkels gemeden. Expres. Maar op Instagram ontkwam ik niet aan de moederdochterfoto's. Vond het niet per se erg. Ik bedoel, ik zou toch ook een foto geplaatst hebben als mijn moeder nog zou leven? 

Toch voelde moederdag verder als 'overleven'. In de kerk bad de dominee voor ons en men o men mijn hartje... Het gemis overviel me als een windvlaag. Ik dacht aan hoe het zou zijn als mama in haar stoel zou zitten. Hoe ik naar haar toe zou gaan en haar zou knuffelen. Dacht aan de duizend dingen die ik van haar mis. En toen droomde ik 's nachts ook nog over haar en toen ik de volgende morgen wakker werd, begreep ik keigoed waarom moederdag voor zoveel mensen een vreselijke dag is. Mooier kan ik het niet maken.