Omdenken

Ik denk dat ik in een nieuwe trend heb gespot: "omdenken". Op LinkedIn zag ik dat het zelfs een soort van beroep is. In iemands bio stond namelijk dat 'ie "omdenker" was. En Berthold Gunster heeft er een heel boek over geschreven. Op steeds meer plekken hoor je het langskomen.

Met "omdenken " schijnt men te bedoelen dat je een probleem benadert als energie: als iets wat zijn vorm nog niet gevonden heeft. Je hebt een probleem. En in plaats van te gaan sikkeneuren, bedenk je: wat kan ik ermee?

Helpende gedachten. Ook zoiets. Ik leerde op de Pabo het belang ervan. Zegt een kind:  "Ik kan het niet. " Dan moet je zeggen:  "Jij kan het NOG niet. De volgende keer gaat het vast beter. " 

We 'moeten' blijkbaar iets met problemen. We 'moeten' het beschouwen als leerpunt. We 'moeten' het beschouwen als een opening tot iets nieuws. Geef er lekker een positieve draai aan!

Nu ik die modetrend ontdekt heb, zie ik het terugkomen op allerlei manieren. In interviews bijvoorbeeld. Die eindigen vaak met één of andere positieve uitspraak. Eind goed al goed. Dan denk ik: waarom? Prachtig als iemand sterker wordt van een verlies. Bijzonder als iemand in zijn jeugdtrauma Gods leiding kan ontdekken. Ontroerend als je God leert kennen na een ingrijpende gebeurtenis. Maar weet wel: dat gebeurt lang niet bij iedereen.

Er zijn er ook zat die God kwijtraken. Die levenslang beschadigd zijn door een trauma. Sommige mensen worden zwakker, in plaats van sterker. Zij raken in de war. Labiel. Durven we die verhalen ook eerlijk onder ogen te komen?

Ik vraag me weleens af hoe helpend het is als we de nadruk leggen op  "omdenken ". Ik, bijvoorbeeld, kan me daar alleen door voelen. Want "omdenken" lukt me niet altijd. Mama missen, huilen, zwak zijn - het is nog vaste prik in mijn leven. Is dat oké? Of ben ik pas goed/ geslaagd als ik vertel dat ik ervan geleerd heb? Dat dit verlies me sterker heeft gemaakt?

Als we een zelfhulptouw gooien naar mensen die in de put zitten zodat ze z.s.m. weer naar boven kunnen klimmen, helpen we hen dan? Is dat niet te makkelijk? Wie heeft nog het lef om zelf via dat touw naar beneden toe te gaan? Wie durft nog naast de mensen in de put te zitten, een arm om hun schouder te slaan, zonder met adviezen, nieuwe perspectieven of helpende gedachten te strooien?

Het raakt me als ik denk hoe Jezus met onze problemen omging. Hij riep niet dat we moesten "omdenken " of iets in die trant. Hij daalde naar ons af, deelde in al ons lijden aan het kruis. 

En zweeg. Laat dát de volgende trend worden. Een blijvende trend graag.