OUDE LIEFDE ROEST NIET

t Is bijna kerst. Ik loop een rondje door de stad (sorry Rutte..) en plotseling - daar is hij. Een oude liefde uit een ver verleden. Ik krijg het Spaans benauwd, er komt een knoop in mijn keel en mijn hart rikketikt van de schrik.. (Ja, gek dat ik dat nog steeds heb hè)

Snel loop ik hem voorbij. Natuurlijk spreek ik hem niet aan. Want straks trekt hij een raar gezicht: "Jij? Wil ik jou nog wel kennen?" Dát zou pas een blunder zijn. En tegelijk zou zo'n reactie heel logisch klinken. Want oude liefde roest nou eenmaal. Toch?

Ik kom thuis. Ik schuif aan bij het pre-kerstdiner, eet me vol en speel wat spelletjes en plotseling - daar zie ik Hem: een échte oude Liefde van me. Sterker nog: Hij was mijn allereerste. Ik was het bijna vergeten - dat ik van Hém was vóór de val. Toen ik bij Hem wegliep en Hij me verloor, rende Hij me nog achterna ook. "Waar ben je?" riep Hij. "Kom terug!" Maar dat deed ik niet. Ik verkocht mijn lichaam. Verdwaalde in het duister en dronk mezelf dood. Dat was het. En ik dacht ook nog dat ik niet méér nodig had dan dat.

Hij stapt op mij af. Nog voor ik Hem zoek, overbrugt Hij al de kloof. "Ken je Mij nog?" Er komt een rare brok in mijn keel. En ergens in mijn hart- een tinteling. Híj is me niet vergeten. Ik vlieg Hem om de hals. Zijn liefde roest niet - roest nooit. Never nooit.

Morgen is het kerst. God had er alles voor over om ons terug te kopen. Hij sliep in een vieze voerbak. Onze oude, allereerste Liefde. Daar wacht Hij nog - op ons allemaal.
Ik hoop dat jij Hem terugvindt, deze kerst. Of beter gezegd: dat jíj door Hem gevonden wordt.

Fijn kerstfeest!