RAAK ME MAAR

Iedereen schrijft erover en ik dus niet, dacht ik de afgelopen dagen. Maar er moet me toch wat van het hart. De kerk moet weer dicht, God krijgt de schuld van het corona virus en er worden nare grappen gedeeld over 1.5 meter en een Man aan het kruis.

Ik dacht ineens: wat zou God Zelf hiervan vinden? Van de kerkbanken die leeg blijven? Van de schaamteloze grappen die over Hem worden gemaakt? En wat zou Hij vinden van mij, als ik niets durf te zeggen, als ik zwijg?

Ik las uit de Bijbel en ik hoorde God huilen, ik hoorde Hem roepen, ik hoorde Hem brullen als een leeuw die zich niet meer in kon houden. Ik hoorde Hem fluisteren, als een verlaten vrouw smeken:
Kom terug
Kom terug

Raak Me maar
Scheldt Me de huid vol
En sla Me
Schaam je maar voor Mij
Gooi alle verwensingen
Op Mijn doorploegde rug
Ik draag het wel
Verdraag het nog wel
als je eens wist
Hoeveel pijn het Me doet
Hoeveel bloed
Het Me kost
Hoe verdrietig Ik wordt

Sluit Mijn huis
Maar weer
Daar waar Ik wonen wil
Daar waar jij zelf
niet meer komen wil
Je verlaat Me
Je haat Me
Elke keer probeer je Me
Het zwijgen op te leggen
Maar laat Me nog één keer
Één keer dit zeggen:

Zie je Mijn armen?
Ze staan wijd open
Al maak je daar grappen over
Ik sterf elke dag
Voor wie Mij veracht
En Ik wacht
Ook op jou
Ik kom nog naar je toe
Ik bedel
Ik smeek je: kom terug
Want Ik breek als Ik denk
Aan jouw lot
Ik ben de enige God

Je kan Me ontwijken
Me van alles verwijten
Vertellen dat het je niet spijt
Dat het je niets doet
Maar Ik ken je genoeg
Ook jij snakt naar Mij
Snakt naar vrede, naar vrijheid
Ik wil het je geven
Ik wil je vergeven
Ik weet het, ik weet het:
Je wilt Mij vergeten
Maar je krijgt Me niet weg

Ik blijf je nog roepen
Ik blijf je nog zoeken
Want Ik hou zo
oneindig
van jou