Rouwgedicht #1

In de eerste week van mijn moeders overlijden, zei ik niet zoveel. Ik was in shock geraakt. Maar mijn gevoelens uitte ik nog wel op papier. In de eerste rouwweek schreef ik een aantal gedichten. Het was een bizarre week vol met bezoekjes, regelzaken, begrafenisvoorbereidingen. Omdat dit nu precies één jaar geleden is, deel ik een week lang elke dag een gedicht van toen.

De geur des doods

Dringt bij mijn neus naar binnen

Verspreid verdriet

In alle hoeken van ons huis

Ik buig mijn hoofd en snik

Mijn lieve mama is nu Thuis

Maar o hoe graag ik haar

Voor altijd bij me had gehad

Ze is niet meer bij ons

Al blijft ze leven in mijn hart

Toen mama stierf is iets in mij gebroken

Ik ben in stukjes uit elkaar gespat

Het is zo vreemd, zo ondoorgrondelijk

Dat mama nu bij Jezus is

Haar krullen voelen nog steeds zacht

Het lijkt alsof ze slaapt, zo rustig als ze ligt

Ik zou het aan haar willen vragen:

Hoe is het in de hemel, mam?

Nu u mag wandelen op gouden straten

En u weer prachtig zingen kan?

Ik denk aan hoe ze met gesloten ogen

Liep naar het onbekende land

Toen zij haarzelf moest laten vallen

Ving God haar op in Zijn doorboorde hand

Niet bang zijn mam, heb ik gefluisterd

Vlak voor ze ons hier achterliet

Nu fluister ik het tot mijn eigen ziel

De geur des doods blijft maar heel even

Er is een geur die groter is

De geur van Hem die ons weer doet herleven

11/08/2023