Rouwvlecht

Ik heb de rouw nu een beetje leren kennen. Zoals je iemand kent na een half jaar, zo goed ken ik de rouw nu. Ik weet hoe hij voelt als hij me de hand schudt. Nog niet hoe ik het best met hem om kan gaan. Of hoe ik hem beleefd de deur kan wijzen. Ik weet dat hij onaangekondigd op bezoek komt. Soms voel ik me om 17.00 goed. Om 17.01 ben ik ineens verdrietig. Omdat ik dan bijvoorbeeld zomaar de geur van bruinebonensoep ruik en me herinner hoe mama die soep vaak 's zondags kookte. En dat maakt me verdrietig en gelukkig tegelijk. Verdrietig omdat ik haar mis. Gelukkig omdat het een mooie herinnering is. Zo dubbelzinnig is rouwen. Het is een soort gevecht. Doorgaan en stilstaan. Weinig werken en veel ver-werken. Het leven vieren en verliezen betreuren. Rouw is een soort vlecht met stukjes opluchting, gemis, dankbaarheid en verdriet in elkaar verwikkeld.