STAP UIT DE SCHADUW

Sifra zingt de sterren van de hemel. Alleen weet ze dat zelf niet. Als ik mijn gitaar meeneem naar school, krijgen haar ogen een glans. Ik houd ervan als Sifra's bruine ogen stralen. Maar die glans is er niet altijd. Soms kijkt ze somber. Soms hangen haar schouders een beetje. Ze denkt dat ik het niet zie. Maar ik zie het wel.

Als ze onder rekenen zuchtend onderuitgezakt gaat zitten. Of driftig op haar wisbordje gaat krassen als iets niet lukt. Als ze minutenlang zenuwachtig van de ene op de andere been wipt terwijl ze een keuze probeert te maken. Onzekerheid.

O meisje, denk ik vaak als ik het weer zie. O lief meisje. Geloof maar een beetje in jezelf. Je kan het wel. Je komt er wel. "Het lukt niet, juf," fluistert ze vaak. Verdrietig. Of juist gefrustreerd. En dan zie ik weer hoe haar schouders gaan hangen. Hoe ze schuin naar beneden kijkt. En hoe haar knokkels langzaam wit worden.

Maar de Paasviering komt eraan. We gaan zingen tijdens de viering. En we hebben solisten nodig. Ik denk dat Sifra een super soliste zal zijn. Dus ik roep haar in de pauze bij me. "'Het is bijna Pasen he. En we gaan dat ene mooie Joodse lied zingen. Nou lijkt het me gaaf als iemand een stukje alleen gaat zingen. Dus ik heb de afgelopen tijd eens goed geluisterd tijdens het zingen... en ik vind dat jij prachtig zingt. Zou jij...?"

Ze kijkt me aan, haar mond valt een beetje open. Geen glans in haar ogen. Wel blosjes op haar wangen. "Ik?" Vraagt ze verbaasd. En dan, nog een keer: "Ik?" Alsof ze het bijna niet geloven kan. Dat ik háár kies. Ze wipt van de ene voet op de andere. Keuzestress, betekent dat. Zo goed ken ik haar inmiddels. "Denk er maar eens over na." zeg ik tegen haar.

"Ik doe het!" De volgende dag vóór schooltijd zegt ze het tegen me. Of, misschien moet ik het zo neerschrijven: ik doe het... Want ze fluistert het zacht de lege klas in. Verlegen. Haar handen draaien rondjes om elkaar heen.

Een paar weken later is het zover. De Paasviering van school. Helaas kan ik er niet bij zijn. Maar ik heb veel met de kinderen geoefend. En mijn duo collega is er wel. Dus dat komt goed. Ik kijk live mee. Eindelijk is mijn klas aan de beurt. Ietwat aarzelend zetten ze het lied in.

"Habotchim b'hashem kehar tzion

Lo yimot le'olam yeshev."

De kinderen zingen psalm 124 in het Hebreeuws. Een hele prestatie. Ik krijg een beetje kippenvel als ik iedereen zo netjes op het podium zie staan. Nu komt het refrein. Sifra mag. De microfoon heeft ze stevig in haar linkerhand geklemd. Met een lichte trilling in haar stem zingt ze:

"Yerushalayim harim saviv lah

Ve'hashem saviv le'amo."

Prachtig. Serieus, het klinkt prachtig. Terwijl ze met steeds vastere stem doorzingt, zoomt de camera in op haar gezicht. Nieuwsgierig kijkt ik naar haar ogen. Dan glimlach ik. Trots. Want Sifra's ogen? Ze stralen.