KLEUTERPRAAT

"Juf nagel, juf nagel!!"
Vlak voor we naar buiten gaan, gebeurt het.
Zomaar ineens barst Saar in huilen uit.
Kei- maar dan ook keihard.
O help.
What happened?
Ik kniel voor haar neer.
"Wat is er Saar? Ik zie dikke tranen op je wangen!"
Saar schokschoudert.
Compleet overstuur.
Geen zinnig woord komt uit haar mond.
"Kom", zeg ik. "doe je jas maar aan. Dan praten we buiten op het bankje verder."
Dat doet ze.
Gedwee trekt ze haar jas aan.
Samen met de anderen loopt ze naar het plein.
Eenmaal op het bankje kruipt Saar bij me op schoot.
"Is er iets gebeurd?"
Vraag ik ongerust.
Geen antwoord.
"Heb je je ergens zeer gedaan misschien?"
Stilte.
Ik denk hard na.
Waarom zou Saar zo overstuur zijn?
Een halfuur lang zwijgt ze.
Droevig staart ze voor zich uit.
Dan, huilerig:
"Ik wil het vertellen juf."
Gespannen spits ik mijn oren.
"Jos ligt in het ziekenhuis."
Ik strijk over haar haren.
Maar ik denk:
Jos?
Is dat je buurjongen?
Je neefje?
Of je hond?
Het blijkt haar broer te zijn.
Ach.
Wat sneu.
Daar zit de kleine Saar natuurlijk al de hele tijd aan te denken.
"Hij ligt er al zo lang!"
Wat zou hij hebben?
Iets ernstigs misschien?
Kan toch?
"En ik mag geeneens naar hem toe."
Quarantaine? Corona?
Nou wil ik het weten ook.
Voorzichtig vraag ik het: "Weet je ook
waarom Jos in het ziekenhuis ligt?"
Weer een knik.
Een trillend lipje.
"Het is zijn teen juf."
Ze barst opnieuw in huilen uit.
"Zijn teen is uit de kom!"