Terugdenken

In deze koude maand moet ik steeds terugdenken aan de zomer. De warme zomer, de korte mouwen, de blote benen. Dat ik in die zomer ineens truien moest dragen in huis. Er stonden namelijk 3 airco's om mama's lichaam zo koel mogelijk te houden. Ik denk aan de zomer en het zweet op haar gezicht. De klamme handen. De muffe slaapkamer. Waar ik een paar maanden terug steeds weer moest denken aan wat de kanker met mijn moeder deed, denk ik nu steeds aan het moment suprême. Het sterven. Hoe laat stierf mijn moeder precies? Wanneer gaf het leven zich op? Wanneer veranderde haar lichaam in een lijk? Ik weet het nog steeds niet. Ik weet alleen zeker dat haar hart stopte met kloppen. Dat heb ik gezien. Ik denk aan hoe het was om mijn moeder op te baren. Hoe ik dat durfde. Weer zie ik voor me hoe we haar op haar zij draaiden en hoe ik toen echt zag dat het leven eruit was. En terwijl ik voor me uit staar en de beelden toelaat in mijn hoofd, gaat de kamerdeur open. "Ik verdien nu wel een speculaasje, of niet?" Glimlachend staat hij voor me als een bezopen katje, mijn vader. Hij heeft een uur in de koude regen gelopen. En ik denk: ach, u verdient zoveel meer. U verdient een tuin vol rozen en zoete slagroomsoezen en een warme deken en al het zachte geluk. Gewoon. Om alles wat we hebben gezien. En om hoe u alles ondanks dat zo goed doet nu.