Terugdenken 2

Als ik terugdenk zijn er slechts twee mensen geweest die in de eerste moederloze weken iets over God hebben gezegd zonder dat mijn voorhoofd zich fronste of zonder dat mijn hart gekwetst werd. Het waren twee vrouwen. Eén van hen drukte een boekje in mijn handen tijdens de begrafenis. En op dat boekje zat een kaartje geplakt: "Omdat woorden tekort schieten, geef ik je de woorden van een vrouw die zowel haar beide ouders als zus verloor." Zoiets stond erop geschreven. En ik weet nog dat dit mij enorm raakte. Dat gebaar. Het was een boekje van Corrie Ten Boom. De andere vrouw kwam bij ons op bezoek. Even maar. Hooguit een kwartiertje. En ze zei een zin die ik maar niet vergeten kon. "Je moeders gebeden hebben eeuwigheidswaarde", zei de vrouw. Zo'n mooie zin. Zo'n mooie troostvolle zin. Bijna om in te lijsten. Veel mensen zeiden dingen over God die mij niets deden. Woorden die misschien best waar waren, maar die goedbedoelde woorden kwamen mijn verdrietige hart niet binnen. De muren van mijn hart ketsten die woorden terug. Maar deze vrouwen waren gezegend met een gave. Om de juiste woorden te vinden. Woorden die troosten als je eigen gedachten van hot naar her gaan. Woorden die zijn als een balsem voor de wond. Woorden die een sleutel zijn om je gesloten hart binnen te vallen, zacht en liefelijk, zodat ze de leegte binnenin een beetje kunnen opvullen.