Trots!

Soms vergeet ik het even. Hoe trots ik eigenlijk mag zijn. Op mezelf. Yep dat voelt best raar om te schrijven, en toch ben ik zo ongelooflijk trots. Al is het alleen maar omdat ik elke dag opsta bij wijze van spreken. Ik ben trots als het gaat. Trots als ik van de 60% die ik soms te geven heb, alle 60% geef (dat is dan dus eigenlijk 100%). Dus ik schreef een gedichtje voor mezelf. En jij - als jij je nu verloren voelt en je weet geeneens precies waarom. Als je moe bent, zo moe, maar in slaap vallen lukt je niet. En als je het niet meer vinden kunt: de lichtvoetigheid van het leven. Als het laatste wat je nu wilt horen, is: 'je moet door'. Maar je gaat toch door. Dan schrijf ik hier dit ook voor jou.

"Ik ben trots op jou

Want je staat waar je niet dacht te kunnen staan.

En de lichtjes in je ogen gaan soms weer even aan

Ik ben zo trots

Dat jij ondanks de regen

Toch maar door blijft gaan

En je mag ook best wel huilen

Jezelf verschuilen

Voor 1 dag

Of twee

Jij hoeft niet altijd met de massa mee

Laat ze maar praten - je bent toch wel sterk

Niemand weet hoe hard je hiervoor hebt gewerkt

En het gaat er niet om hoeveel keer je brak

Maar om hoe jij jezelf weer herpakt

Al die keren weet ik dat je niet opgaf

Dus ben ik trots op jou

Dat je zelf kiest of je doorgaat of nog even stilstaat

Dat je durft te delen zelfs als het je misselijk maakt

Ik ben zo trots

En al mocht je ooit weer vallen

En je weet niet meer hoe je op moet krabbelen

En je voelt: je gaat verdrinken in het slijk

Dan zing ik je met deze woorden overeind:

Ik ben trots op jou - en dat blijft"