Trouwpraat

Mijn collega is getrouwd. Ik ben niet op de trouwerij geweest. Wat heb ik te zoeken tussen lachende, vierende, gierende mensen? Juist. Niets. In de personeelskamer was het gespreksonderwerp een paar dagen van tevoren(surprise surprise): 'trouwen'. Het ging over trouwjurken passen met moederlief en een nieuw huis kopen en een niet al te dure doch fatsoenlijke feestlocatie fixen. Wat wil je nog meer? Nou. Wat dacht je van een moeder bijvoorbeeld. Tijdens het gekakel voelde ik het gebeuren. Ik dreef van het gesprek weg. Ik werd kleiner en kleiner en kleiner. Want het voelde ineens heel absurd om te dromen over trouwen. Hoe kan een trouwdag nog leuk zijn als je eigen moeder er niet bij kan zijn? Toen werd er gelachen om een grap, ik glimlachte een beetje mee. Maar ik voelde de rare gedachte in mij opkomen dat het heel kinderachtig is als je nog kunt gieren om zulke flauwe grappen. Dat het ook heel kinderachtig is als je je moeder nog hebt. Dat is heel onvolwassen. Om je moeder nog te hebben. Zonder moeder ben je veel volwassener. Toen ik dat begon te denken ben ik opgestaan van mijn stoel. Ik vluchtte de wc in.

Ps. Twee maanden geleden is het nu. Ik tel nog steeds. Twee maanden, dat zijn 8 weken en 60 dagen. Is dit echt nog maar het begin?