Update: mijn eerste werkweek

De eerste schoolweek vloog voorbij. Dinsdag gaf ik voor het eerst les. En: mijn klas is gezellig! Ik geniet van al het werk dat uit mijn handen komt. Ik had er natuurlijk erg tegenop gezien maar het viel me mee. Ik kreeg geen hoofdpijn, en ik sliep goed. Ik houd nu al van de kinderen. Ze zeggen elke dag wel iets wat ik op mijn 'leuke-uitspraken-lijst' zet. Daarover later misschien meer.

Op de eerste schooldag miste ik mama vooral extra erg. De hele dag door moest ik aan haar denken. Ze zou 's ochtends speciaal voor me vroeger uit bed zijn gegaan. Dan had ze me succes gewenst, nog wat goeie tips gegeven, "heb je je brood bij je?" en ze had me uitgezwaaid. Aan het eind van de dinsdag wilde ik maar één ding: aan mama vertellen hoe leuk het was. Dinsdagavond ben ik daarom maar naar het graf gegaan. "Het was leuk, mam", fluisterde ik huilend. Niemand zei wat terug.

De volgende dagen volgde ik gewoon weer de waan van alledag. Vroeg eruit, werken, moe thuiskomen, vroeg naar bed. Na een week lang werken besefte ik het: zodra je het drukke leven weer ingaat, kan je niet meer goed rouwen. Of stilstaan bij het verdriet. Voor je er erg in hebt, neemt het leven je weer in zich op. De sneltrein van het leven sleurt je mee. De zon gaat gewoon steeds op en onder. Of je het wil of niet.

Op school focus ik me op mijn werk en rouw ik niet. Op zich best fijn. Ik bedoel: ik ben blij dat ik nog kan lachen en functioneren. Maar thuisgekomen heb ik geen energie meer om alles te verwerken. Het is zoals mijn zus schreef: "Elke dag moet je een strijd voeren tussen het leven vieren, blij zijn, genieten - en het leven betreuren, rouwen en verwond zijn."

Dit weekend werd ik snotverkouden (dat is normaal hoor als je veel met kinderen werkt;)) Maar ik ben ook heel moe en ik voel me gewoon niet fit. Daaraan merk ik: het ging te snel. De afgelopen week ging te snel. Ik had niet meteen van 0 naar 100 moeten gaan. Gisteren was het een maand geleden dat mijn moeder stierf. Bizar. Een maand alweer. Of: een maand nog maar. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Aan de ene kant voelt het alsof alles gisteren gebeurde. Tegelijkertijd voelt het alsof alles nu al verder van mij af ligt dan ik wil.

Vandaag dus maar even rustig aan doen. Rustig aan doen voelt als luieren. Maar dat is het niet. Want: je bent nooit lui als je uitgeput bent.

Tot zover weer de update van de afgelopen week:)