To-do-list: uurtje rouwen

Rouwen plan je niet in. Het werkt niet zo van: nou, vanmiddag ga ik eventjes een uurtje goed rouwen. Helaas. Zou makkelijk zijn namelijk. Ik heb een middag per week vrij gekregen van de directeur. Meer ruimte. Meer rust. Kan ik die middag mooi rouwen, dacht ik. Of, nou ja: mooi rouwen… Maar je snapt me vast. Dan kan ik filmpjes van mama bekijken. Naar het graf gaan. Dat soort dingen. De grap is dus dat het niet zo werkt. Kom ik nu achter. Want op de desbetreffende middag zijn mijn tranen ineens op. Het gat in mijn hart lijkt verdwenen te zijn. Ik heb energie voor tien en lig dubbel om grappige reels op Instagram. Maar dan, de volgende morgen, word ik weer wakker met dezelfde eentonige gedachte als altijd: het wordt nooit meer zoals het was. Ik sleep mezelf de dag door. En moet opeens tranen met tuiten huilen omdat een meisje vertelt dat haar oma vijfenzestig is geworden. Zo ongecontroleerd gaat het dus bij mij. Het verdriet overvalt me. Nee, rouwen plan je niet in. Het komt als golven op je af. Dan weer eb, dan weer vloed. Maar wanneer de golven komen, weet je nooit precies.